HMS Dreadnought (1960)
_after_launch_1960.jpg) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
12 czerwca 1959 |
| Wodowanie |
21 października 1960 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
17 kwietnia 1963 |
| Wycofanie ze służby |
1980 |
| Los okrętu |
odstawiony |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
3500 t nadwodna |
| Długość |
81 m |
| Szerokość |
9,5 m |
| Zanurzenie |
7,9 m |
| Napęd | |
| • 1 reaktor S5W • 2 turbiny parowe • 1 śruba • 15000 KM | |
| Prędkość |
28 w podwodna |
| Wyrzutnie torpedowe |
6 wyrzutni torped 533 mm, 4 torpedy |
HMS Dreadnought (S101) – pierwszy brytyjski okręt podwodny z napędem atomowym. HMS „Dreadnought” był okrętem myśliwskim (SSN), jednostką hybrydową – z brytyjską przednią częścią kadłuba i amerykańską rufą zaczerpniętą z okrętów typu Skipjack z kompletną siłownią z reaktorem S5W[1]. Miejsce połączenia brytyjskiej części dziobowej z amerykańską rufą, otrzymało nieoficjalną nazwę "Checkpoint Charlie"[2]. Rząd Stanów Zjednoczonych wykonał w ten sposób znaczący gest, podkreślając specjalne stosunki łączące USA i Wielką Brytanię, oraz umożliwiając Royal Navy przejście na napęd nuklearny znacznie szybciej, niż byłoby to możliwe w innym przypadku[2].
W marcu 1971 roku okręt dotarł do Bieguna Północnego[3]. Wycofany został ze służby w 1980 roku z powodu pęknięcia w reaktorze, po czym oczekuje kasacji w Rosyth (jak na 2016 rok)[4].
Przypisy
- ↑ Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
- 1 2 Roy Burcher, Louis Rydill: Concepts in submarine design. Cambridge [England]: Cambridge University Press, 1995. ISBN 0-521-41681-7.
- ↑ Hassa 2016 ↓, s. 23.
- ↑ Hassa 2016 ↓, s. 24.
Bibliografia
- Sebastian Hassa. Od Drednaughta do Trafalgarów. SSN Royal Navy. „Morza i Okręty”. 4/2016. II (11), s. 18-32, lipiec-sierpień 2016. Warszawa: ZBiAM. ISSN 2450-2499.