Hacon

Hacon – wódz sklawiński dowodzący w 616 roku wojskami oblegającymi Sołuń.

W 610 roku plemiona sklawińskie, korzystając z osłabienia Bizancjum przekroczyły Dunaj i przez następne kilka lat, wspólnie z Awarami pustoszyły półwysep grecki wypierając miejscową ludność grecką na tereny górskie w centrum półwyspu oraz na wyspy Morza Egejskiego^[1]. W 616 roku Hacon^[2] na czele plemion Sagudatów, Draguwitów, Rynchynów, Welegezytów, Wajunitów i Brsjaków stanął pod murami Sołunia. Miracula Sancti Demetrii podają, że Sklawini byli do tego stopnia przekonani o powodzeniu przedsięwzięcia, że nadciągnęli pod miasto z całymi rodzinami i sprzętem domowym, aby po zdobyciu Sołunia, zamieszkać w nim. Oblegający rozłożyli się ze swymi taborami wokół miasta, od wschodu, północy i zachodu, a w celu odcięcia miasta od morza wykonali wielką liczbę łodzi wydrążonych z jednego pnia drzewa^[3]. W czasie walk toczonych ze Sklawinami, Grekom udało się wziąć Hacona do niewoli. Został przez nich stracony. Po śmierci wodza Sklawinowie odstąpili spod Sołunia. Było to trzecie sklawińskie oblężenie miasta^[2].

• I. Stawowy-Kawka: Historia Macedonii. Wrocław: Ossolineum, 2000, s. 43, 46-48 i 55. ISBN 83-04-04549-4.
• S. Turlej: Ziemie greckie w okresie średniobizantyńskim VII - XII wiek. W: J. Bonarek, T. Czekalski, S. Sprawski, S. Turlej: Historia Grecji. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005, s. okładka. ISBN 83-08-03816-6.
• T. Wasilewski: Historia Bułgarii. Wrocław: Ossolineum, 1988, s. 83-84. ISBN 83-04-02466-7.