Hampton Hawes

Hampton Hawes

Szeregowy Hampton Hawes w Japonii (1953)
Imię i nazwisko	Hampton Barnett Hawes jr.
Data i miejsce urodzenia	13 listopada 1928 Los Angeles
Data i miejsce śmierci	22 maja 1977 Los Angeles
Instrumenty	fortepian, fortepian elektryczny
Gatunki	jazz (bebop, cool)
Zawód	muzyk
Wydawnictwo	Contemporary Records
Powiązania	Dexter Gordon, Wardell Gray

Hampton Barnett Hawes jr. (ur. 13 listopada 1928 w Los Angeles, zm. 6 lipca 1961 tamże)^[1] – afroamerykański pianista jazzowy.

Urodził się w religijnej rodzinie. Jego ojciec, Hampton senior, był znanym pastorem Kościoła Prezbiteriańskiego^[2]. Natomiast matka, Gertrude z d Holman, była pianistką w świątyni Westminster Presbyterian Church. Jego starszy brat, Wesley Lowe, poszedł w ślady ojca i też został pastorem^[3]. Pierwsze wskazówki na temat gry na fortepianie otrzymał od matki, siedząc przy klawiaturze na jej kolanach, lecz w zasadzie był samoukiem^[2]. Od dziecka słuchał w domu muzyki gospel, ale dopiero boogie-woogie zrobiło na nim wrażenie. Pianiści Nat „King” Cole, Fats Waller i Art Tatum byli jego pierwszymi wzorami. Niewiele później zafascynował go Bud Powell i zaczął grać w jego stylu. Gdy dojrzał jako muzyk, stwierdził i powtarzał to przez całe życie, iż żałuje, że nie odebrał klasycznego wykształcenia i nigdy nie potrafił szybko czytać nut^[2]. Prawdopodobnie jednak właśnie dzięki temu jego gra nabrała oryginalności^[2].

Zawodowo zadebiutował w 1944 w rhythmandbluesowym zespole saksofonisty Big Jaya McNeely’ego, chodząc jeszcze do szkoły średniej. Jako nastolatek grał też z tak znanymi muzykami Zachodniego Wybrzeża jak saksofoniści Dexter Gordon, Wardell Gray, Art Pepper i Teddy Edwards, oraz trębacz i flugelhornista Shorty Rogers^[1]. Nie ukończył szkoły, gdyż w ostatniej klasie podjął pracę w kwintecie trębacza Howarda McGhee. Występował w nim w latach 1950–1951. W jego składzie znajdował się także współtwórca bebopu – saksofonista Charlie Parker.

W latach 1952–1954 służył w U.S. Army. W okresie służby stacjonował m.in. w Japonii, grając w orkiestrze wojskowej. Po zwolnieniu ze służby sformował trio z kontrabasistą Redem Mitchellem i perkusistą Chuckiem Thompsonem. Grupa nagrała trzy albumy dla wytwórni Contemporary, które krytycy uznali za najlepsze płyty jazzowe powstałe wówczas na Zachodnim Wybrzeżu. W 1955 do następnych nagrań, tzw. „All Night Sessions”, zaprosił gitarzystę Jima Halla. W 1956 po półrocznym ogólnokrajowym tournée miesięcznik jazzowy „DownBeat” przyznał mu nagrodę Nowej Gwiazdy Roku^[4].

Wcześnie zaczął brać narkotyki i szybko uzależnił się od heroiny. W 1958 został aresztowany za posiadanie narkotyków i następnie skazany na dziesięć lat pozbawienia wolności^[3]. W sierpniu 1963 zwrócił się do prezydenta Johna Kennedy’ego z prośbą o ułaskawienie. Otrzymał je na krótko przed zamachem w Dallas^[4].

Po wyjściu z więzienia sformował zespół i odbył dziesięciomiesięczne tournée po Europie, Azji i Bliskim Wschodzie. Później już do końca życia prowadził własne zespoły, głównie tria, oraz nagrywał – przede wszystkim jako lider, ale także sideman^[1]. Na początku lat 70. zaczął grać na fortepianie elektrycznym muzykę zbliżoną do jazz-rocka, co jednak nie spodobało się jego słuchaczom. Powrócił więc do instrumentu akustycznego i głównego nurtu jazzu^[1]. W 1971 odbył ponowne tournée na Starym Kontynencie, występując m.in. w Londynie, Paryżu i Kopenhadze^[2]. Na stałe mieszkał w rejonie Bay Area w Kaliforii^[4].

Napisał przy współpracy Dona Ashera bestsellerową autobiografię pt. Raise Up Off Me – A Portrait of Hampton Hawes, wydaną w 1974 (wyd. 2001, Da Capo Press, ISBN 978-1560253532). W 1975 książka została wyróżniona Nagrodą Deemsa Taylora, przyznawaną przez Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców (ASCAP).

Zmarł nagle na udar mózgu^[4]. Miał 48 lat. Został pochowany w Lincoln Memorial Park w kalifornijskim Carson^[3]. Pozostawił, poślubioną w 1951, żonę Jacqueline z d. Clagett.

• Hampton Hawes, allmusic.com
• Who Was Hampton Hawes?, AllAboutJazz
• Hampton Hawes, Find a Grave
• Hampton Hawes, sfjazz.org

• Hampton Hawes – dyskografia, Discogs