Helios 2
 | |
| Inne nazwy |
Helios B |
|---|---|
| Zaangażowani |
|
| Indeks COSPAR |
1976-003A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum |
43,432 mln km |
| Apocentrum |
147,35 mln km |
| Okres obiegu |
185,60 d |
| Nachylenie |
0° |
| Mimośród |
0,54560 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
15 stycznia 1976 (05:34:00 UTC) |
| Koniec misji |
1980 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
371,2 kg |
Helios 2 (lub Helios B) – amerykańsko-zachodnioniemiecka sonda kosmiczna, druga z pary sond przeznaczonych do badania przestrzeni pomiędzy Słońcem a Ziemią oraz wpływu Słońca na tę przestrzeń.
Misję obu sond, po stronie niemieckiej, realizowało Deutsche Forschungs- und Versuchsanstalt für Luft- und Raumfahrt (DFVLR), a po stronie USA, ośrodek NASA Goddard Space Flight Center.
Instrumenty naukowe sondy
- Detektor plazmy
- Magnetometr transduktorowy dla średnich pól
- Magnetometr transduktorowy dla fluktuacji pól
- Magnetometr cewkowy
- Eksperyment fal plazmowych i radiowych
- Detektor promieniowania kosmicznego
- Spektrometr elektronów i jonów o niskiej energii
- Fotometr światła zodiakalnego
- Analizator mikrometeoroidów
- Eksperyment badający zjawisko Faradaya
Przebieg misji
Helios 2 był drugą sondą wystrzeloną w celu zbadania procesów słonecznych, w ramach projektu współpracy między Republiką Federalną Niemiec a Stanami Zjednoczonymi. Sondy zostały skonstruowane w RFN, rakiety nośne dostarczyła NASA, a eksperymenty zostały przygotowane przez naukowców z obu krajów. Chociaż podobna w budowie do Heliosa 1, druga sonda miała ulepszone systemy, zaprojektowane tak, aby umożliwić dłuższe funkcjonowanie.
Sonda została wystrzelona 15 stycznia 1976 roku z kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station na Florydzie. Podobnie jak jej bliźniak, Helios 2 został umieszczony na orbicie heliocentrycznej. Łączność z sondą była utrzymywana z niemieckiego Centrum Operacji Kosmicznych pod Monachium.
W przeciwieństwie do Heliosa 1, Helios 2 przeleciał około 3 miliony kilometrów bliżej Słońca, osiągając peryhelium 17 kwietnia 1976 roku, w odległości 43,432 mln km (0,29 au), dzięki czemu stał się w tym czasie rekordzistą najbliższego przelotu od Słońca. W rezultacie sonda została wystawiona na 10 procent więcej ciepła (lub 20 °C więcej) niż jej poprzednik.
Sonda dostarczyła ważnych informacji na temat plazmy słonecznej, wiatru słonecznego, promieniowanania kosmicznego i pyłu kosmicznego, a także przeprowadziła eksperymenty badające pola magnetyczne i elektryczne. Oprócz badań Słońca i środowiska słonecznego, zarówno Helios 1, jak i Helios 2 obserwowały warkocze pyłowe i jonowe co najmniej trzech komet: C/1975 V1 West, C/1978 H1 Meier i C/1979 Y1 Bradfield.
Nadajnik Heliosa 2 zawiódł 3 marca 1980 roku i nie otrzymano już dalszych użytecznych danych z sondy. Kontrolerzy naziemni wyłączyli sondę 7 stycznia 1981 roku, aby wykluczyć ewentualną interferencję radiową z innym statkiem kosmicznym w przyszłości.
Bibliografia
- Asif A. Siddiqi: Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958-2016. Washington, DC: NASA History Program Office, 2018. ISBN 978-1-62683-042-4.