Henryk Ługowski
 ppor. lek. Henryk Ługowski | |
 porucznik lekarz | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 kwietnia 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1936–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
młodszy lekarz pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Henryk Ługowski (ur. 5 kwietnia 1911 w Krzywkach-Bratkach, zm. 9–11 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodzony w Krzywkach-Bratkach (ówczesny powiat mławski) – syn Franciszka i Aleksandry z Siemiątkowskich[1].
Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego i IX promocji Szkoły Podchorążych Sanitarnych (1930-1936)[1]. Na stopień podporucznika w korpusie oficerów sanitarnych promowany został ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1936 r. i 2. lokatą[2]. Skierowany został wówczas do służby we włocławskim 14 pułku piechoty. Na dzień 16 marca 1938 r. w randze podporucznika zajmował stanowisko młodszego lekarza 14 pułku piechoty[3]. W tym samym roku został przeniesiony na stanowisko lekarza do brzeskiego 6 batalionu saperów.
Do stopnia porucznika korpusu oficerów sanitarnych awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 7. lokatą[4]. Na dzień 23 marca 1939 roku jako lekarz medycyny pełnił służbę w 6 batalionie saperów[5] (zajmując nadal 7. lokatę w swoim starszeństwie[6]).
Po agresji ZSRR na Polskę w bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli radzieckiej, w której przetrzymywany był w obozie kozielskim. W kwietniu 1940 roku został zamordowany w Katyniu[a].
Po agresji ZSRR na Polskę w bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[8]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[8] – lista wywózkowa 015/1[9] z 5 kwietnia 1940[8]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 w Katyniu[8] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[10][11]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[12][13][14], jednak Henryk Ługowski nie został zidentyfikowany.
Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Rodzina
Henryk Ługowski był żonaty z Anną z Sukertów, z którą miał syna Andrzeja i córkę Marię[1].
Odznaczenia
- Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. – 1 stycznia 1986 r. (pośmiertnie)[16]
Upamiętnienie
Jest jednym z kilkuset lekarzy pochowanych na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu i upamiętnia go tabliczka epitafijna nr 2153[17].
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
- 1 2 3 Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej ↓.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 15.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 296.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 518.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 806.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 379.
- ↑ Kryska-Karski 1996 ↓, s. 246.
- 1 2 3 4 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 469.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 364.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2025-01-18] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2025-01-18] (pol.).
- ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-01-18] (pol.).
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” [dostęp 2025-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-06] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON ↓.
- ↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej ↓, Nr 2 poz. 7 z 10 IV 1986, s. 30.
- ↑ Lekarze pochowani na cmentarzu w Katyniu [online], www.oil.org.pl [dostęp 2025-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06] (pol.).
Bibliografia
- Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie – decyzja nie ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON. Portal Policja.pl – Katyń – lista osób zamordowanych mianowanych pośmiertnie na wyższe stopnie, poz. 3293. [dostęp 2018-05-23].
- Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej.. Muzeum Wojska Polskiego. [dostęp 2018-05-19].
- Tadeusz Kryska-Karski: Straty korpusu oficerskiego 1939–1945. Londyn: Polska Fundacja Kulturalna, 1996. ISBN 0-85065-252-9.
- Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 z 1 stycznia 1986 r.. [dostęp 2022-06-22].
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.