Henryk Bardijewski

Henryk Eugeniusz Bardijewski (ur. 7 stycznia 1932^[1] w Częstochowie^[1], zm. 9 grudnia 2020 w Warszawie^[2]) – polski prozaik^[1], satyryk^[1], autor sztuk scenicznych^[1] i słuchowisk^[1] oraz tekstów dla kabaretów literackich^[1].

Ukończył studia z zakresu filologii polskiej i bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim^[1]. W 1955 r. debiutował na łamach tygodnika „Szpilki” jako satyryk^[1]. W latach 1953–1957 pracował w Bibliotece Narodowej w Zakładzie Bibliografii Zalecającej^[3]. Od 1957 r. pracował w dziale literackim Polskiego Radia^[1], w latach 1971–1975 był kierownikiem Redakcji Słuchowisk Oryginalnych, później do roku 1985 był konsultantem literackim w zakresie dramaturgii radiowej. Jego słuchowiska dwukrotnie reprezentowały Polskę w konkursie Prix Italia^[4].

Ojciec LiIiany, pisarki, krytyka literackiego i teatralnego i tłumacza.

Pochowany na cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie^[5].

• Rysunki na piasku (satyry, 1962)
• Talizman i inne opowiadania (1965)
• Alibi. Skecze i monologi (1965)
• Lustra (opowiadania, 1971)
• Siła przyciągania (słuchowisko radiowe, 1975)
• Jak zostać monarchistą, a właściwie królem (satyry, 1976)
• Klawiatura (opowiadania, 1977)
• Pochód Don Kichotów (satyry, 1977)
• Dzień niepokoju (opowiadania, 1979)
• Kraina intymności (powieść, 1979)
• Rzut podkową (powieść, 1979)
• Irytacje (powieść, 1984)
• Czekanie na znak (opowiadania, 1985)
• Spis Rzeczy i inne opowiadania (2001)
• Aria na tysiąc głosów (wybrane utwory dramatyczne, 2004)
• Dzikie Anioły i inne opowiadania (2006)
• Każdy może zostać... odkrywcą! (dla dzieci, 2009)
• Przelotna Radość (opowiadania, 2012)

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1998)
• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2012)^[6]
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1996)
• Odznaka ZAiKS-u (1988)^[7]

Źródło:^[8].

• nagroda Komitetu do spraw Radia i Telewizji (zespołowa) dla autorów cyklu radiowych audycji satyrycznych (1965)
• wyróżnienie w konkursie Naczelnej Redakcji Programu III PR na słuchowisko współczesne - za tekst Uprowadzenie (1970)
• III nagroda w konkursie na widowisko dla telewizyjnego Teatru Młodego Widza - za sztukę Rycerz (1971)
• nagroda Komitetu do spraw Radia i Telewizji za całokształt twórczości w dziedzinie dramaturgii radiowej i utworów satyrycznych Zespół Dziewiątka (1971)
• I nagroda za utwór Zwiastowanie w konkursie zamkniętym na sztukę tematycznie związaną z 70. rocznicą odzyskania niepodległości (1980)
• nagroda w ogólnopolskim Konkursie Dramaturgicznym ogłoszonym przez OTVP w Katowicach, Oddział SPP w Katowicach i Teatr TV - za sztukę Mniejsze dobro (1993)
• III nagroda w konkursie na słuchowisko komediowe ogłoszonym przez Teatr PR i Program I PR za tekst Znajomość na lepsze czasy (2000)
• nagroda Honorowy Wielki Splendor przyznana przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia (2002)^[9]
• III nagroda w Konkursie Programu II PR i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS na słuchowisko radiowe - za słuchowisko Według Ezopa, baśń radiowa (2004)
• nagroda na IV Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa teatry” w Sopocie (konkurs radiowy), za scenariusz oryginalny Nieznane światło (ex aequo ze scenariuszem Marka Gajdzińskiego Matka jest tylko jedna?) (2004)
• Nagroda im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii Literatura, za zbiór opowiadań Dzikie anioły (2007)^[10]
• Nagroda Prezydenta Miasta Częstochowy w kategorii literatura i historia (2009)^[11][12]
• Nagroda Literacka im. Władysława Reymonta (2011)^[11]
• Nagroda specjalna ZAiKS-u (2017)^[7]

Źródło:^[8].

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Wydawnictwo Naukowe PWN. ISBN 83-01-11593-9. Brak numerów stron w książce
• Lesław Marian Bartelski: Polscy pisarze współcześni. Informator 1944-1974. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1977. (pol.).