Henryk Jasionowski

Henryk Jasionowski
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1908
Janówka

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 1983
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1939-1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”

Stanowiska

Kapitan

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Ministerstwo Pracy, DESA

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi

Henryk Jasionowski (ur. 27 maja 1908 w Janówce k. Kalwarii, zm. 21 grudnia 1983 r. w Warszawie) – kapitan piechoty, kawaler orderu Virtuti Militari, członek PPS.

Życiorys

Urodził się w rodzinie szlacheckiej herbu Starykoń żyjącej na Litwie i Suwalszczyźnie jako syn Jystyna i Zygmunty (d. Taniewskiej). Po I wojnie światowej wraz z ojcem osiedlił się w Suwałkach, gdzie ukończył gimnazjum im. Karola Brzostowskiego. W roku 1930 ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie im. G. Piramowicza, a następnie rozpoczął czynną służbę wojskową w Kompanii Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 81 pułku piechoty w Grodnie pod dowództwem gen. Stanisława Maczka. Po przeprowadzce do Warszawy kończy kurs penitencjarny w Ministerstwie Sprawiedliwości, dla którego zaczyna pracować. W 1935 r. ożenił się z Marią z domu Spadarzewską[1], główną kwestor w Akademii Teologii Katolickiej. Miał dwóch synów: artystę plastyka Zygmunta (1933 r.) oraz Lecha (1947 r.). Walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca 3. kompanii strzeleckiej, I batalionu, 183 pułku piechoty. Walczył pod Kobryniem (za co został odznaczony Virtuti Militari[2]) oraz pod Kockiem[3]. Następnie, po kapitulacji, do końca wojny w obozach jenieckich w Arnswalde i Woldenber. Podczas niewoli słuchacz kursów z zakresu polityki społecznej. Po wojnie pracował w ubezpieczeniach społecznych[4], Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Za pracę przy organizowaniu ministerstwa w 1947 roku otrzymuje Złoty Krzyż Zasługi. Od roku 1959 pracował jako główny księgowy w Desie. Ogniskował środowisko żołnierzy generała Franciszka Kleeberga. Prowadził w domu archiwum armii (obecnie w Centralnym Archiwum Wojskowym) oraz współorganizował inicjatywy społeczne dawnych towarzyszy broni[5]. Pochowany na Powązkach[6].

Przypisy

Bibliografia

  • SGO "Polesie" w dokumentach i wspomnieniach. Cz. 3, Dywizja "Kobryń" Centralne Archiwum Wojskowe, 2014, Warszawa ISBN 978-83-64475-12-2
  • Andrzej Wesołowski, Tadeusz Zawadzki: 60 Dywizja Piechoty „Kobryń”. Wielka księga piechoty polskiej 1918-1939. Tom nr 36. Edipresse Polska S.A., 2019. ISBN 978-83-7945-433-4
  • Postanowienie o odznaczeniu z dnia 22 lipca 1947 r. za zasługi położone przy odbudowie i organizacji ubezpieczeń społecznych, Monitor Polski 1947 r. nr 125, poz. 786
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.