Henryk Szlajfer

W 1973 ukończył Wydział Nauk Ekonomicznych UW^[1][2][3]. W 1977 doktoryzował się na Uniwersytecie Warszawskim, a w 2006 otrzymał w Polskiej Akademii Nauk stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce^[4]. W 2013 uzyskał tytuł profesora nauk społecznych^[5].

Od 1962 należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej, z którego został wykluczony w marcu 1967^[6][1]. Od 1965 do czerwca 1967 był członkiem Klubu Babel. Uznawany za jednego z tzw. komandosów^[1]. W 1968 Szlajfer wraz z Adamem Michnikiem, wówczas studenci Uniwersytetu Warszawskiego, zostali za działalność opozycyjną relegowani z uczelni. W ich obronie 8 marca 1968 odbył się wiec, który stał się początkiem masowych protestów studenckich zwanych wydarzeniami marcowymi. 10 marca 1968 aresztowano go i osadzono w Areszcie Śledczym w Warszawie-Mokotowie. Został skazany na 2 lata więzienia. Zwolniony 18 lutego 1969. W latach 1980–1989 działał w NSZZ „Solidarność” oraz redagował prasę podziemną (m.in.: „Wolnego Związkowca”, „Krytyki”, „Tygodnika Wojennego”). W latach 1989–1990 był ekspertem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego w sejmowej komisji systemu gospodarczego i przemysłu^[1][2][3].

Był zatrudniony jako robotnik w Drukarni Skarbowej w Warszawie (1969), referent w Polskiej Federacji Jazzowej (1969–1970), korektor stron polskich w „Fołks Sztyme” (1974–1975). Publikował także tam oraz w „Biuletynie Żydowskiego Instytutu Historycznego”^[1]. Wykładał m.in. na uniwersytetach w Coimbrze (1975–1976) i Dar es Salaam (1977–1979). Od sierpnia 1980 do września 1990 pracował jako adiunkt w Zakładzie Krajów Pozaeuropejskich Polskiej Akademii Nauk^[3], a od 1990 do 2013 w Instytucie Studiów Politycznych PAN^[4]. Pracował w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych jako zastępca dyrektora, a od końca 1991 do lipca 1993 p.o. dyrektora^[3]. W latach 2006–2018 także w Instytucie Ameryk i Europy UW^[1].

W latach 1993–2008 zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych – był dyrektorem Departamentu Badań Strategicznych (po reorganizacji Departamentu Strategii i Planowania Polityki). W 1998 został mianowany ambasadorem ad personam^[3]. Ambasador Stały Przedstawiciel RP przy OBWE, MAEA i innych organizacjach międzynarodowych w Wiedniu od 2000^[7] do 31 lipca 2004^[8]. Następnie do 2006 był dyrektorem Departamentu Ameryki MSZ, a od 2006 do 2008 dyrektorem archiwum MSZ^[1]. W 2005 sejmowa Komisja Spraw Zagranicznych zaakceptowała jego kandydaturę na ambasadora w Stanach Zjednoczonych^[7]. Zrezygnował z objęcia stanowiska, ponieważ IPN odmówił mu przyznania statusu pokrzywdzonego^[9]. W 2008 był doradcą szefa Agencji Wywiadu, a w latach 2009–2010 specjalnym doradcą ministra spraw zagranicznych ds. współpracy z USA^[1].

Redaktor naczelny kwartalnika „Sprawy Międzynarodowe” (1992–2014) i jego angielskiej wersji „The Polish Quarterly of International Affairs”. Członek redakcji półrocznika „Studia Polityczne” (ISP PAN). W latach 90. w radzie redakcyjnej „Journal of Latin American Studies” (Cambridge University Press)^[1].

W 1996 został odznaczony Joint Meritorious Unit Award^[1].