Hessonit

Hessonit
Ilustracja
Granat hessonit z Asbestos, Quebec, Kanada
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

ortokrzemian wapnia, glinu i żelaza Ca3(Al,Fe)2[SiO4]3[1]

Twardość w skali Mohsa

6,5–7,5

Przełam

nierówny, muszlowy[1]

Łupliwość

niewyraźna, równoległa do ścian postaci, brak[1]

Pokrój kryształu

dwunastościanu rombowy, dwudziestoczterościan deltoidowy, masywny, zbity, ziarnisty[2]

Układ krystalograficzny

regularny[1]

Właściwości mechaniczne

kruchy[1]

Gęstość

3,57-3,73 g/cm³[1]

Właściwości optyczne
Barwa

żółta, cynamonowo-brunatna, oliwkowa, zielona, różowa, czerwona, brunatna, bezbarwna[3]

Rysa

biała[1]

Połysk

szklisty lub tłusty, niekiedy żywiczny[1]

Współczynnik załamania

1,74-1,76[4]

Inne

dyspersja: silna[2]; 0,024–0,028

Hessonit – należący do gromady krzemianów, będący granatem, rzadka odmiana grossularu[1]. Inaczej zwany jest kamieniem cynamonowym, dawniej kanelem. Nazwa wywodzi się z greckiego hesson, które oznacza „mniej cenny” lub „gorszy,” nawiązując do niższej wartości minerału w porównaniu z cyrkonem, do którego jest podobny[1].

Właściwości

Tworzy kryształy izomeryczne o postaci dwunastościanu rombowego lub dwudziestoczterościanu deltoidowego. Jest kruchy, przezroczysty do nieprzezroczystego. Najczęściej zabarwiony na brązowożółto, brązowo-czerwono, pomarańczowo-brązowo, brunatno-pomarańczowo, cynamonowobrunatno, czasem przybiera barwę złocistoczerwoną, czerwoną, pomarańczowoczerwoną lub pomarańczową[1]. Nie wykazuje pleochroizmu[5].

Występowanie

Niemal wyłącznie występuje w skałach metamorficznych. Najczęściej spotykany w skarnach, rzadziej rodingitach. Niekiedy jest składnikiem osadów klastycznych (piasków i żwirów)[1].

Miejsca występowania: Sri Lanka – spotykany w piaskach i żwirach, Kanada – Asbestos, USA – Kalifornia, Meksyk, Brazylia, Madagaskar, Niemcy, Czechy (Žulova, Vápenna), Rosja, Australia, Włochy, Rumunia i Finlandia[1][6].

Zastosowanie

  • Kamień poszukiwany przez kolekcjonerów.
  • stosowany dość często do wyrobu biżuterii m.in. pierścionków, broszek czy wisiorków[7] już od czasów starożytnych, nadaje mu się najczęściej szlif fasetkowy[7].

Zobacz też

Bibliografia

  • Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 poprawione i uzupełnione. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
  • Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Jerzy Żaba, Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów, Wydawnictwa Videograf SA, 2024, s. 176-177, ISBN 978-83-8293-231-7.
  2. 1 2 Hessonite.
  3. ↑ Rupert Hochleitner: Minerały, kamienie szlachetne skały. Multico Oficyna Wydawnicza, 2022, s. 326. ISBN 978-83-7073-816-7.
  4. ↑ Hessonite.
  5. ↑ Hessonite.
  6. ↑ > Hessonite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2024-12-23] (ang.).
  7. 1 2 Rupert Hochleitner, Minerały, kamienie szlachetne, skały, Multico Oficyna Wydawnicza, 15 kwietnia 2022, s. 326, ISBN 978-83-7073-816-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.