Hochschober
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
3240 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
18 sierpnia 1852 |
Położenie na mapie Alp  | |
 46°56′N 12°41′E/46,933333 12,683333 | |
Hochschober – czwarty co do wysokości (3 240 m n.p.m.) i nazwotwórczy szczyt grupy Schobergruppe w środkowej części Wysokie Taury w Austrii. Leży w powiecie Lienz (Osttirol). Na północnych stokach znajduje się lodowiec Schoberkees[1][2].
Geografia
Hochschober leży około 4,5 km na południowy wschód od najwyższego szczytu grupy, Hoher Schober (3 389 m). Składa się z głównego wierzchołka (3 240 m) oraz niższego, Kleinschober (3 125 m). Od sąsiednich masywów oddzielają go przełęcze Kalser Törl (2 809 m) i Staniskascharte (2 936 m).
Geologia
Szczyt zbudowany jest z glimmerschiefer (łupek biotytowy) i paragneis, tworzących warstwy sprzed orogenezy alpejskiej. Są to skały krystaliczne powstałe w warunkach wysokiego ciśnienia.
Historia eksploracji
Pierwsze wejście miało miejsce 18 sierpnia 1852 roku, dokonali go Franz Keil i Paul Oblasser. Nazwa pochodzi od niemieckiego „Schober” („stos siana”), nawiązując kształt grani szczytowej.
Trasy wejścia
- Normalweg: ze schroniska Hochschoberhütte (2 322 m) przez przełęcz Staniskascharte (I UIAA).
- Ostgrat-Route: od schroniska Lienzer Hütte (1 977 m) wzdłuż południowo-wschodniej grani.
- Północno-wschodnia grań: trudniejsza, prowadzi przez Kleinschober.
Schroniska
Hochschoberhütte
- Położenie: 46°55′31″ N 12°41′57″ E, 2 322 m.
- Prowadzone przez sekcję Edelweiss ÖAV, czynne od czerwca do września.
- Pojemność: 12 miejsc w izbach, 38 w magazynie.
Lienzer Hütte
- Położenie: 1 977 m, przy dolinie Jordana.
- Baza dla wschodniego podejścia.
Ochrona przyrody
Otoczenie znajduje się w Parku Narodowym Wysokie Taury; stoki zamieszkują m.in. goryczka trójlistkowa i sasanka alpejska.
Przypisy
- ↑ S. Ennemoser, Alpenvereinskarte: Weg und Ski. 41: Schobergruppe: Wege und Skitouren / Herausgegeben im Rahmen der Alpenvereinskartographie vom Österreichischen Alpenverein 2014 ; Geländebegehung und kartographische Überarbeitung von S. Ennemoser, wyd. 7. Ausgabe 2014, Innsbruck 2014, ISBN 978-3-928777-12-4 [dostęp 2025-04-23].
- ↑ Walter Mair, Schobergruppe: e. Fuehrer fuer Taeler, Huetten u. Berge, wyd. 2. Aufl, Alpenvereinsfuehrer Zentralalpen, Muenchen: Rother, 1979, ISBN 978-3-7633-1222-1 [dostęp 2025-04-23].