Huka alba

Huka alba
Forster et Wilton, 1973
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	Araneomorphae
Rodzina	lejkowcowate
Rodzaj	Huka
Gatunek	Huka alba

Huka alba – gatunek pająka z rodziny lejkowcowatych.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1973 roku przez Raymonda Roberta Forstera i Cecila Louisa Wiltona^[1][2] w czwartej części monografii poświęconej pająkom Nowej Zelandii. Jako miejsce typowe wskazano brzeg strumienia Waihohonu^[1].

Pająk o ciele pozbawionym pigmentacji. Holotypowa samica ma karapaks długości 0,57 mm i szerokości 0,39 mm oraz opistosomę (odwłok) długości 0,63 mm i szerokości 0,42 mm. Barwa karapaksu jest słomkowożółta. Ośmioro oczu rozmieszczonych jest w dwóch mniej więcej prostych rzędach. Oczy wszystkich par są podobnych rozmiarów z wyjątkiem oczu przednio-środkowych, które są wyraźnie mniejsze. Czworokąt utworzony przez oczy par środkowych jest czterokrotnie szerszy z tyłu niż z przodu i trzykrotnie dłuższy niż na przedzie szeroki. Szczękoczułki mają po 2 zęby na krawędziach tylnych oraz po 3 zęby na przednich krawędziach bruzd. Szerokość wciętej u podstawy wargi dolnej jest ponad trzykrotnie większa od jej długości. Sternum jest w zarysie prawie owalne^[1].

Odnóża są słomkowożółte. Kolejność par odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: IV, I, II, III. Najdłuższa para osiąga 1,24 mm długości. Trzy pierwsze pary odnóży pozbawione są kolców. Pazurki górne po 9 ząbków, a pazurki dolne po jednym ząbku^[1].

Opistosoma (odwłok) jest kremowa. Wyposażona jest w szerokie, trzykrotnie szersze niż długie siteczko przędne o podzielonym pólku przędnym. Kądziołki przędne przedniej pary są szeroko rozstawione^[1].

Gatunek ten jest endemitem Nowej Zelandii^[1][2]. Zasiedla lasy, gdzie bytuje w ściółce i wśród porastających drzewa mchów^[1].