Huliński Potok
 Dolina Hulińskiego Potoku wczesną wiosną | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Województwo | |
| Lokalizacja | |
| Potok | |
| Źródło | |
| Wysokość |
49°24′58.8″N 20°25′13″E |
| Ujście | |
| Recypient | Pieniński Potok |
| Wysokość |
ok. 570 m n.p.m.[1] |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Krościenko nad Dunajcem _location_map.png) | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego  | |
Huliński Potok – potok, lewostronny dopływ Pienińskiego Potoku[2].
Potok płynie w Pieninach. Spływa z Masywu Trzech Koron w północnym kierunku, po zachodniej stronie Ostrego Wierchu i Zamkowej Góry. Poniżej Białych Skał uchodzi do Pienińskiego Potoku, będąc największym z jego dopływów[3]. Spływa głębokim jarem, który w całości porośnięty jest gęstym lasem jodłowo-bukowym. Jest to obszar ochrony ścisłej, już przed II wojną światową włączony w obszar Pienińskiego Parku Narodowego[4]. Cała zlewnia potoku znajduje się w granicach Krościenka nad Dunajcem, w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim[1].
Jar Hulińskiego Potoku zawalony jest powalonymi i próchniejącymi drzewami, a jesienią pokrywa się grubą warstwą liści bukowych. Jodły osiągają tutaj wysokość do 40 m i do 3 m obwodu. Władysław Ściborowski w 1877 pisał: „Tutaj znajdujemy się wobec dziewiczej przyrody, widzimy drzewa wznoszące się prosto, inne pochylone, inne wreszcie przewrócone i próchniejące wśród gęstej zarośli różnych ziół i krzewów bujnie rosnących, którym organiczne szczątki próchniejących roślin dostarczają pożywienia”. Las ten jest fragmentem pierwotnej puszczy pienińskiej[5]. Występują w nim rzadkie już okazy cisa pospolitego, chroniona paproć zanokcica języcznik i pospolita miesiącznica trwała[6].
Przy potoku prowadzi pieszy niebieski szlak turystyczny z Bajkowego Gronia przez Huliński Potok, Zamkową Górę, Ostry Wierch i Trzy Korony na przełęcz Szopka[3].
Przypisy
- 1 2 Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2025-04-04].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 86, ISBN 83-239-9607-5.
- 1 2 Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, s. 1, ISBN 83-87873-07-1.
- ↑ Kazimierz Zarzyckj, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, ISBN 83-7073-288-7.
- ↑ Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 188, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Stanisław Pelc, Wycieczka botaniczna do Pienińskiego Parku Narodowego, „Rocznik naukowo-dydaktyczny WSP w Krakowie. Prace botaniczne”, 39, Kraków 1970, s. 199–217.