Huqin

Huqin (chiń. 胡琴; pinyin húqin) – termin określający pojedynczy instrument muzyczny należący do rodziny chińskich lutni smyczkowych, których cechami wspólnymi są nieduże, walcowate pudło rezonansowe, długa i wąska szyjka przebijająca na wylot ścianki rezonatora, pokaźne kołki oraz łukowy smyczek, którego włosie poprowadzone jest pod przynajmniej jedną struną.

Badacze nie są w stanie sprecyzować genezy tej grupy instrumentów, ale przypuszczają, że powszechną popularność na całym Dalekim Wschodzie zyskały nie wcześniej niż na przełomie pierwszego i drugiego tysiąclecia n.e.^[1] Najstarszym z tej grupy może być xiqin – instrument opisany przez Chen Yanga w pochodzącej z przełomu XI i XII wieku księdze muzyki Yueshu. Wcześniejsze wzmianki o xiqin, którego dwie struny pobudzane były smyczkiem z cięciwą z bambusowego włókna, pochodzą z połowy VIII wieku^[2].

Korpus huqina może być wykonany z bambusu, skorupy orzecha kokosowego lub z drewna; może mieć kształt sześcioboczny lub cylindryczny, o średnicy kilku centymetrów. Jedna do czterech strun rozciągnięte są między dolnym, wystającym z korpusu końcem szyjki, a kołkami, które osadzone są w główce odspodnio lub bocznie. Huqin może mieć jedną lub dwie płyty rezonansowe wykonane ze skóry jaszczurzej lub wężowej, lub z cienkiej deseczki^[1].

Huqin wykorzystywany jest zarówno w muzyce ludowej, jak i w klasycznej oraz w operze^[2].

• Huqin w serwisie YouTube – utwór „Guangming Xing” (1931) chińskiego kompozytora Liu Tianhua w wykonaniu orkiestry smyczkowej na różnych rodzajach huqina