Ignacy Czerwiński
| Data i miejsce urodzenia |
24 kwietnia 1902 |
|---|---|
| Data śmierci |
14 stycznia 1972 |
| Zawód, zajęcie |
działacz partyjny i państwowy, inżynier |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
wiceminister przemysłu maszynowego (1956–1957), wiceminister przemysłu ciężkiego (1957–1960), prezes Urzędu Patentowego (1963–1968) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
 | |
Ignacy Czerwiński (ur. 24 kwietnia 1902 w Ozorkowie[1], zm. 14 stycznia 1972[2]) – polski działacz partyjny i państwowy, inżynier, podsekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego (1956–1957) i Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego (1957–1960) prezes Urzędu Patentowego (1963–1968).
Życiorys
Syn Józefa i Zuzanny z Ressów, wnuk Antoniego Czerwińskiego, weterana powstania styczniowego[3]. W 1920 jako ochotnik 203 Pułku Ułanów wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1922 ukończył Wyższą Szkołę Realną w Łęczycy, odbył też szkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy w Śremie oraz praktyki w zakładach Schneider-Creusot we Francji oraz Škoda w Pilznie. Został absolwentem Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej, od 1930 do 1933 był na niej starszym asystentem. Równocześnie pracował w Centralnym Laboratorium Państwowej Wytwórni Uzbrojenia w Warszawie, następnie od 1932 do 1937 w Zbrojowni Warszawskiej m.in. jako szef wydziału celowników. Od 1937 zatrudniony w Starachowickich Zakładach Górniczych jako wiceszef działu armatniego i szef kontroli produkcji. We wrześniu 1939 po ewakuacji trafił do Warszawy, gdzie podjął pracę w fabryce „Compensator”[1]. Walczył w powstaniu warszawskim pod pseudonimem „Andrzej” w ramach podobwodu Armii Krajowej „Sławbor” (dowodził 2. kompanią |batalionu „Iwo” w randze porucznika). Trafił do niewoli niemieckiej w Stalagu X B[4][3].
W grudniu 1945 powrócił do Polski, w 1946 rozpoczął pracę jako dyrektor techniczny Zjednoczenia Przemysłu Motoryzacyjnego, a potem dyrektor naczelny podległej mu Fabryki Maszyn K.d.K. Ochsner i syn. W 1948 objął stanowisko dyrektora naczelnego nowo utworzonego Zjednoczenia Zakładów Rowerowych w Bydgoszczy, w 1949 został dyrektorem technicznym Dyrekcji Przemysłu Motoryzacyjnego. Następnie dyrektor inwestycyjny w Centralnym Zarządzie Przemysłu Maszynowego (1949–1951) oraz kolejno główny inżynier, p.o. dyrektora i dyrektor naczelny Centralnego Zarządu Przemysłu Urządzeń Mechanicznych (1951–1956)[1].
Od 1948 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie w szeregach Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. Zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu Motoryzacyjnego (październik 1956 – marzec 1957)[5] oraz Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego (marzec 1957 – maj 1960)[6], następnie zastępcy przewodniczącego Komitetu do Spraw Techniki (maj 1960 – czerwiec 1963)[7] i prezesa Urzędu Patentowego PRL (wrzesień 1963 – styczeń 1968)[8].
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2].
Przypisy
- 1 2 3 4 Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2025-04-25].
- 1 2 Informacje o pochówku. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2025-04-25].
- 1 2 Marianna Różalska: Ignacy Czerwiński. ozopedia.org. [dostęp 2025-04-25].
- ↑ Ignacy Czerwiński. 1944.pl. [dostęp 2025-04-25].
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 269.
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 273.
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 292.
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 314.
Bibliografia
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2025-04-25].