Ignacy Ostaszewski
 | |
| kapitan | |
| Data i miejsce urodzenia |
1792 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1840 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1809–1831 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kapitan |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
 | |
.png){kind=small}
Ignacy Walenty Ostaszewski (ur. 1792, zm. 1840) – oficer wojsk polskich, uczestnik kampanii napoleońskiej 1812 roku, kapitan w 5. Pułku Ułanów w powstaniu listopadowym, odznaczył się w bitwie pod Ostrołęką 26 maja 1831.
Życiorys
Urodził się w 1792 w miejscowości Żebry-Wiatraki na Mazowszu w szlacheckiej rodzinie Ostaszewskich herbu Ostoja jako syn Antoniego Ostaszewskiego, komornika zakroczymskiego, i Kunegundy z Pokrzywnickich. Na chrzcie 9 września 1792 dostał imiona Walenty Ignacy[1].
W 1809 wszedł jako kadet do armii Księstwa Warszawskiego. Odbył kampanie: 1812 roku w Rosji i 1813 roku w Niemczech. Za waleczność dostał krzyż Virtuti Militari. Po utworzeniu Królestwa Kongresowego w 1815 roku został skierowany do szwadronów instrukcyjnych strzelców konnych gwardii, gdzie był podchorążym[2].
W 1827 awansował z wachmistrza w Pułku Strzelców Konnych Gwardii na porucznika do Korpusu Weteranów. W tym samym korpusie służył jego daleki krewny, podporucznik Walenty Ostaszewski; dlatego zapewne dla odróżnienia zaczął używać drugiego imienia: Ignacy[3].
Po wybuchu powstania listopadowego został 28 grudnia 1830 przeniesiony z Korpusu Weteranów do tworzącego się 5. Pułku Ułanów imienia Zamoyskich[4]. 3 kwietnia 1831 awansował na kapitana[5].
W bitwie pod Ostrołęką 26 maja 1831, w której dowodził szarżą 2. szwadronu swego pułku, został ciężko ranny[6].
Po upadku powstania i powrocie z internowania w Prusach dzierżawił wieś Bobrowniki, a następnie otrzymał posadę w rządowym Korpusie Górnictwa i Hutnictwa, gdzie był kasjerem fabryk rządowych przy zakładach amunicji w Parszowie[2].
Zgodnie z zarządzeniem władz zaborczych, w 1838 roku wylegitymował się ze szlachectwa w Królestwie[7].
Od 17 lutego 1821 był ożeniony z Praksedą Emilią Sułocką (urodzoną 2 grudnia 1802, zmarłą 2 maja 1837)[8]. Miał dzieci: Emilię (ur. 1822), Sylwestra (ur. 1823, zm. 1873, ożenionego 1 v. z Anną Budzyńską, 2 v. z Matyldą Szymańską), Wiktorię (ur. 1826, zm. 1854, za Jakubem Prackim), Wincentego (ur. 1827, zm. 1861, ożenionego z Anną Dłużewską), Józefa (ur. 1832, zm. 1861, ożenionego z Karoliną Sakowską), Walentego (ur. 1834, ożenionego z Karoliną Sadowską) i Jana (ur. 1836). Na krótko przed śmiercią ożenił się powtórnie z Magdaleną z Komorowskich.
Umarł w Parszowie 22 grudnia 1840. Został pochowany w Wąchocku[9].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Akt urodzenia: Gzy (obec. woj. mazow.), miejsc. Żebry-Wiatraki, 24/1792.
- 1 2 Seweryn Uruski, „Rodzina. Herbarz szlachty polskiej”, t. 13, Warszawa 1916, s. 69–70.
- ↑ Rocznik Wojskowy Królestwa Polskiego na rok 1828, s. 202.
- ↑ Rozkaz dzienny z dnia 28 grudnia 1830, podpisany przez dyktatora Józefa Chłopickiego, Merkury. Dziennik polityczny, handlowy i literacki, nr 14, 31 grudnia 1830, s. 1; zob. też: Karol Lewicki, „O 5-tym pułku ułanów imienia Zamoyskich”, [w:] Przegląd kawaleryjski, nr 10, 1937, s. 412.
- ↑ Rozkaz dzienny z dnia 3 kwietnia 1831, podpisany przez naczelnego wodza Jana Skrzyneckiego, Dziennik Powszechny Krajowy, nr 99 z 11 kwietnia 1831, s. 1.
- ↑ „Życiorysy uczestników Powstania Listopadowego zebrane na pamiątkę obchodu jubileuszowego pięćdziesięcioletniej rocznicy tego powstania”, opr. Onufry Hieronim Kunaszowski, Lwów 1880, s. 132.
- ↑ „Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861”, opr. Elżbieta Sęczys, Warszawa 2000, s. 499.
- ↑ Akt małżeństwa: Warszawa, ASC Cyrkuł III, 26/1821, na stronie: http://geneteka.genealodzy.pl
- ↑ Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” nr 347 z 1840 r.
Bibliografia
- Robert Bielecki, „Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego”, t. 3, Warszawa 1998, s. 244[1]
- ↑ „Słownik” zawiera błędną datę i błędne miejsce urodzenia, także błędne dane na temat rodziny – należą one do innej postaci o tym samym imieniu i nazwisku: Ignacy Ostaszewski, ur. 7 sierpnia 1774 w Ostaszewie Włoskach, zm. 2 czerwca 1837 w Warszawie, syn Wojciecha i Konstancji z Kołakowskich, był według metryki zgonu „pisarzem prywatnym”; być może brał udział w kampanii moskiewskiej 1812.