Injun 3

Injun 3

Inne nazwy	Injun C, 1962 Beta Tau 2
Indeks COSPAR	1962-067B
Indeks NORAD	S00504
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	NRO, NRL
Rakieta nośna	Thor Agena D
Miejsce startu	Vandenberg Air Force Base
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	231 km
Apogeum	2786 km
Okres obiegu	116,26 min
Nachylenie	70,36°
Czas trwania
Początek misji	13 grudnia 1962 04:07 UTC
Powrót do atmosfery	25 sierpnia 1968
Wymiary
Masa całkowita	52 kg

Injun 3 – amerykański wojskowy satelita technologiczny. Część tajnego ładunku POPPY 1. Zaprojektowany i nadzorowany przez Naval Research Laboratory. Odtajniony w 2005. Następca statków Injun 1 i Injun 2.

Injun 3 był stabilizowany polem magnetycznym Ziemi. Jego zadaniami były badania geofizyczne, zwłaszcza zórz polarnych.

Statek używał do łączności dwóch osobnych kanałów: telemetrii - mode 1 (PCM/FSK/PM); danych - mode 5 (PCM/FSK/AM). Zasilanie pochodziło ze wspólnego ogniwa słonecznego.

W marcu 1963 zaczęły pojawiać się trudności z kierowaniem statkiem. Injun 3 przestał działać w październiku 1963, w wyniku usterki akumulatora.

źródło^[1]

• Liczniki Geigera-Müllera
• Scyntylator
• Spektrometr elektronów uwięzionych w polu magnetycznym 1
• Scyntylator DC
• Powielacz elektronów
• Spektrometr protonów
• Fotometry do badania zórz
• Eksperyment badania fal elektromagnetycznych bardzo niskiej częstotliwości
• Odbiornik VLF (Wind Band, 0-10kHz)
• Pomiar gęstości atmosfery za pomocą satelity
• Spektrometr elektronów uwięzionych w polu magnetycznym 2

• NSSDC Master Catalog (ang.)
• Jonathan's Space News. planet4589.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]. (ang.)
• Jonathan's Space Home Page (ang.)
• Space 40 (cz.)