Instytut Chemii Ogólnej

Instytut Chemii Ogólnej – jednostka organizacyjna Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, istniejąca w latach 1952–1971, powołana z zadaniem prowadzenia teoretycznych i technologicznych prac naukowo-badawczych w zakresie inżynierii chemicznej, fizykochemii, fizyki oraz analizy technicznej w celu zapewnienia postępu technicznego w przemyśle chemicznym.

Na podstawie zarządzenie Ministra Przemysłu Chemicznego z 1951 r. w sprawie przystosowania organizacji instytutu naukowo-badawczego przemysłu pod nazwą Główny Instytut Chemii Przemysłowej do wymagań ustawy z 1951 r. o tworzeniu instytutów naukowo-badawczych dla potrzeb gospodarki narodowej ustanowiono Instytut z dniem 1 stycznia 1952 r.^[1]. Powołanie Instytutu pozostało w związku ustawą z 1951 r. o tworzeniu instytutów naukowo-badawczych dla potrzeb gospodarki narodowej^[4].

Zwierzchni nadzór nad instytutem sprawował Minister Przemysłu Chemicznego.

Na podstawie zarządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z 1961 r. w sprawie ustalenia wykazu instytutów naukowo-badawczych uważanych za instytuty techniczne Instytut uzyskał status instytutu technicznego^[5].

Zadaniem instytutu było prowadzenie prac naukowo-badawczych, mających na celu rozwój produkcji przemysłowej w dziedzinie inżynierii chemicznej, fizykochemii, fizyki oraz analizy technicznej, a w szczególności^[6]:

• organizowanie i prowadzenie prac naukowo-badawczych dla stworzenia podstaw zarówno teoretycznych, jak i praktycznych dla nowych działów produkcji lub nowych metod wytwarzania, organizacji pracy oraz podnoszenia jakości produkcji,
• śledzenie postępu technicznego i naukowego oraz udzielanie opinii w sprawach związanych z postępem wiedzy i techniki,
• udoskonalania i usprawniania  metod już stosowanych w przemyśle,
• inicjowanie nowych działów produkcji i współpracy przy ich organizowaniu,
• przeprowadzanie ekspertyz, zleconych prac technicznych i naukowo-badawczych,
• kształcenie przyszłych naukowców dla potrzeb własnych i innych instytutów naukowych oraz kształcenie personelu przemysłu w zakresie nowych gałęzi przemysłu, nie uwzględnionych w programach szkolnictwa,
• współdziałanie w pracach zbiorowych, organizowanych przez inne instytuty i pracownie szkół wyższych i innych ośrodków badawczych w celu rozwiązania bardziej złożonych zagadnień,
• nawiązywanie i utrzymywanie łączności z odpowiednimi instytucjami i organizacjami za granica,
• prowadzenie dokumentacji i informacji naukowej i naukowo-technicznej.

Na czele Instytutu stał dyrektor, który kierował samodzielnie działalnością Instytutu i był za nią odpowiedzialny. Dyrektor zarządzał instytutem przy pomocy trzech zastępców. Zastępcy mieli przydzielony zakres prac, za który odpowiadali przed dyrektorem.

W latach 1966–1971 dyrektorem Instytutu był Józef Obłój^[3].

Przy Instytucie działała Rada Naukowa, która składała się z przewodniczącego, jego zastępcy i 18 członków, powoływanych przez ministra na okres 3 lat spośród przedstawicieli nauki i znawców zagadnień wchodzących w zakres działania instytutu.

Do zadań Rady Naukowej należało:

• inicjowanie prac naukowo-badawczych,
• opiniowanie planów naukowo-badawczych i preliminarzy budżetowych Instytutu,
• wypowiadania się w sprawie organizacji Instytutu,
• rozpatrywanie innych spraw na zlecenie ministra lub na wniosek przewodniczącego Rady.

1 lutego 1971 r. Instytut został połączony z Instytutem Tworzyw Sztucznych, zaś prawa, zobowiązania, majątek i pracowników obu instytutów przejął powstały w wyniku ich połączenia Instytut Chemii Przemysłowej^[2].