Irena Maciejewska

Irena Czesława Maciejewska (ur. 10 grudnia 1930 w Dziepółciu^[2], zm. 8 września 1994 w Warszawie^[3]) – polska historyczka literatury, profesor nauk humanistycznych.

Pochodziła z chłopskiej rodziny Matysiaków^[4]. Uczyła się podczas II wojny światowej na tajnych kompletach^[4]. Zdała maturę w 1949 roku^[4]. Rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Łódzkim, zakończyła je na Uniwersytecie Warszawskim^[4]. Pracowała tamże jako asystent na Wydziale Dziennikarskim w latach 1953–1961^[4]. Uzyskała stopień doktora w 1964 roku, habilitowała się w 1974 roku, została docentem w 1976 roku^[4].

Uzyskała tytuł profesora nauk humanistycznych^[1] w 1989 roku^[4]. Pracowała w Instytucie Literatury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. Była m.in. promotorką pracy doktorskiej Aleksandra Wirpszy^[1].

Cierpiała dwa lata na nieuleczalną chorobę^[4].

Zajmowała się literaturą Młodej Polski, zwłaszcza twórczością Leopolda Staffa, literaturą dwudziestolecia międzywojennego oraz literaturą po II wojnie światowej^[4].

Publikacje książkowe:

• Ludzie bezdomni Stefana Żeromskiego – wstęp (seria Biblioteka Narodowa, 1987)^[5]
• Rewolucja i niepodległość (1991)^[5]
• Młoda Polska, podręcznik akademicki (1991)^[5]

• Andrzej Z.A.Z. Makowiecki Andrzej Z.A.Z., Irena Maciejewska (1930–1994), „Rocznik Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza”, XXIX, 1994 .
• AgataA. Szendzikowska AgataA., Irena Czesława Maciejewska, [w:] JerzyJ. Starnawski, Słownik badaczy literatury polskiej, t. X, Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu łódzkiego, 2009, ISBN 978-83-60655-23-8 .