Izolacja postzygotyczna

Izolacja postzygotyczna – rodzaj izolacji rozrodczej. Nie dopuszcza ona do przepływu genów, gdy dojdzie już do zapłodnienia między blisko spokrewnionymi gatunkami[1].

Rodzaje

Zmniejszająca żywotność mieszańców

Mieszańce zamierają zazwyczaj na wczesnym etapie rozwoju zarodkowego; następuje wówczas poronienie. Czasem niektóre osobniki rozwijają się jako upośledzone. Przykładami organizmów posiadających ten typ bariery są: jeżowce oraz żaby: żaba byka i żaba lamparcia.

Zmniejszająca płodność mieszańców

Mieszańce zazwyczaj są żywotne. Nie mogą się rozmnażać najczęściej z powodu różnicy w liczbie chromosomów pomiędzy przedstawicielami gatunków rodzicielskich. Za przykład może tu posłużyć muł. Jest on krzyżówką klaczy konia i ogiera osła. Posiada on 63 chromosomy, co powoduje błędy podczas mejozy, podczas której chromosomy homologiczne łączą się w pary.

Prowadząca do załamania mieszańców

W tym wypadku mieszańce pierwszego pokolenia są płodne. Natomiast w następnych pokoleniach objawia się depresja mieszańcowa, tzn. następne pokolenia nie są zdolne do rozrodu[2].

Przypisy

  1. ↑ E.P. Solomon, L.R. Berg, D.W. Martin, Biologia, 2011, ISBN 978-83-7763-200-0.
  2. ↑ N.A. Campbell, J.B. Reece, L.A. Urry, Biologia, 2015, ISBN 978-83-7510-392-2.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.