Józef Antoni Kenig
 porucznik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
9 lipca 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16-19 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Józef Antoni Kenig (ur. 9 lipca 1897 w Warszawie, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Stanisława i Matyldy ze Zwolińskich[1]. Był bratem Mariana i Jana oraz wnukiem Józefa Keniga oraz Michała Antoniego Zwolińskiego.
Brał udział w I wojnie światowej[1] w armii rosyjskiej[2]. Później zaciągnął się do armii generała Józefa Hallera[1]. Uczestniczył w III powstaniu śląskim[1]. Został potem odznaczony Śląską Wstęgą Waleczności.
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1135[2]. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[3]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do dywizjonu artylerii zenitowej w Warszawie[4]. W 1928 złożył egzamin na kapitana rezerwy[1][5]. W 1934, jako porucznik rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II[2]. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IVI”[6].
Mieszkał w Szczuczynie[1][5], gdzie pracował jako urzędnik państwowy[2]. Ożenił się z Jadwigą z Paszkiewiczów[1], pochodzącą z litewskiej rodziny ziemiańskiej.
W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się niewoli sowieckiej. Od kwietnia 1940 przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[5]. Między 15 a 17 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[5] – lista wywózkowa 032/1 z 14 kwietnia 1940[5][1]. Między 16 a 19 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu[5][1][2], przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[7][8]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[9][10]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[11] pod numerem 1134[12][13][5][1][14] – raport dzienny z 6 maja 1943[5]. Przy jego szczątkach znaleziono: wizytówki, dwie karty pocztowe oraz list[15][14]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01134[15], gdzie wskazano adres zamieszkania: Wilno, Wileńska nr 25 m. 1[15].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[16][17][18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 259.
- 1 2 3 4 5 Józef Antoni Kenig - Ludzie [online], otwartawarszawa.pl [dostęp 2025-04-20].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 855.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 812.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 377.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 139, 902.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2025-04-20] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2025-04-20] (pol.).
- ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-04-20] (pol.).
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” [dostęp 2025-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-06] (pol.).
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 197 [dostęp 2025-04-20] (niem.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2025-04-19].
- 1 2 Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (48 (334)), pbc.uw.edu.pl, 27 listopada 1948, s. 4 [dostęp 2025-04-20] (pol.).
- 1 2 3 Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 157, ISBN 83-89986-91-4 [dostęp 2025-04-20] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2025-04-20] (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 40 [dostęp 2025-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.