Józef Gieburowski
| Data i miejsce urodzenia |
17 lutego 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Kierownik Agencji Konsularnej RP w Olsztynie | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Kierownik Konsulatu RP w Kwidzynie | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Kierownik Konsulatu RP w Olsztynie | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Andrzej Zalewski |
| Kierownik Konsulatu Generalnego RP w Kurytybie | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Józef Szonert |
| Odznaczenia | |
   | |
Józef Gieburowski (ur. 17 lutego 1889 w Gnieźnie, zm. 22 maja 1971 w Kurytybie, Brazylia) – polski prawnik i urzędnik konsularny.
Życiorys
Pochodził z rodziny ziemiańskiej, syn Zygmunta i Wandy z d. Dzikowskiej. Uczęszczał do gimnazjum w Gnieźnie i Seminarium Nauczycielskiego w Tarnowie[1]. Studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Był kierownikiem Wydziału Handlowego Fabryki Cementu „Orzeł” w Noworosyjsku (1 listopada 1917 – 15 lipca 1919). Pracownik polskiej służby zagranicznej, zajmujący szereg funkcji, m.in. sekretarza nieformalnego konsulatu w Noworosyjsku (7 listopada 1919 – 1 kwietnia 1920)[2], pracownik (od 1 maja 1920) i kierownik agencji konsularnej w Olsztynie (12 października 1920 – 15 sierpnia 1921), wicekonsula/konsula i kierownika konsulatu w Kwidzynie (15 sierpnia 1921 – 1 stycznia 1929; równolegle od 1 stycznia do 22 listopada 1922 kierował Konsulatem RP w Elblągu), konsula i kierownika konsulatu w Olsztynie (1 stycznia 1929 – 30 czerwca 1934), radcy w Departamencie Konsularnym MSZ (1 lipca 1934–1936), kierownika konsulatu generalnego w Kurytybie (1 lutego 1936 – październik 1945, czyli do momentu wycofania przez rząd Brazylii uznania dla władz polskich w Londynie). W 1941 został dziekanem korpusu konsularnego w Paranie. Po II wojnie światowej pozostał w Kurytybie[3].
Żonaty z obywatelką Niemiec Ireną z d. Przewłocka (Przewoska), która w Kurytybie honorowo patronowała Sekcji Kobiet Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, a w 1948 została wybrana do Zgromadzenia Doradczego Komitetu Opieki nad Dzieckiem w Paranie. Byli rodzicami: Tadeusza, Romana i Krystyny[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)[4]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[5]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[3]
Bibliografia
- Andrzej Gebel: Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej w Kwidzynie w latach 1920–1939, Zeszyty Kwidzyńskie Nr 5, Towarzystwo Miłośników Ziemi Kwidzyńskiej Kwidzyn 2001, ISBN 83-914637-3-7.
- Historia konsulatów w Olsztynie.
Przypisy
- ↑ Krzysztof Smolana (opr.): Urzędnicy Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945. Przewodnik biograficzny, tom 1, Warszawa 2020
- ↑ Wojciech Skóra, Działalność polskiej służby konsularnej na terenach Rosji, Ukrainy i ZSRR w dwudziestoleciu międzywojennym (1918–1939).
- 1 2 3 Krzysztof Smolana, Dorota Barys, Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Kurytybie: 90 lat historii najstarszej polskiej placówki konsularnej w Ameryce Łacińskiej (Consulado Geral da República da Polônia em Curtiba: 90 anos de história do mais antigo consulado polonês na América Latina), Kurtyba: ATP Grafica e Editora, 2010, s. 17–18.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295), „za zasługi na polu konsularnem”.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczyspospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r., Warszawa: Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1933, s. 28.