Józef Hansz
 | |
 chorąży | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 lutego 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 marca 1970 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
Armia Cesarstwa Niemieckiego |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small}     | |
Józef Hansz (ur. 19 lutego 1890 w Gnieźnie, zm. 25 marca 1970 w Poznaniu) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Walentego i Wiktorii z domu Solarek[1]. Absolwent szkoły ludowej. W młodości pracował jako cieśla. W 1914 zmobilizowany do niemieckiego 54 pułku piechoty i w jego składzie walczył na froncie zachodnim I wojny światowej[2]. Po zdemobilizowaniu, w 1918 wstąpił w Gnieźnie do Rady Robotniczo-Żołnierskiej. W grudniu tego roku, walcząc w szeregach 4 kompanii gnieźnieńskiej, wyzwalał miasto, a w styczniu 1919 dowodził grupą powstańców pod Zdziechową i w bitwie o Szubin[2]. Od sierpnia 1919 w składzie 4 pułku strzelców wielkopolskich walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej. 25 sierpnia 1920 na czele plutonu pod ostrzałem karabinów maszynowych zdobył brawurowym atakiem silnie broniony folwark Bielowszczyznę[2]. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i otrzymał awans na stopień chorążego[2].
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W 1926 został przeniesiony do 4 batalionu KOP „Dederkały”. W marcu 1934 był dowódcą plutonu w 4 kompanii granicznej KOP „Białozórka”[1]. Z dniem 31 grudnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej[1]. W 1936 zamieszkał w Dusznikach Wielkopolskich[1]. W 1939 walczył w kampanii wrześniowej[2]. Od 1950 zamieszkiwał w Poznaniu. Zmarł 25 marca 1970 i został pochowany na cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya w Poznaniu (kwatera św.Łazarza, rząd 12, miejsce 17)[3].
Był żonaty z Jadwigą z Zalewskich, miał córkę Irenę (ur. 1927)[2]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 940[1][2]
- Krzyż Walecznych[1][2]
- Medal Niepodległości – 17 marca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[4]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy[3]
Przypisy
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.