Józef Kiczka

Józef Kiczka
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1895
Niedzieliska

Data i miejsce śmierci

9–11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1916–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

KRU Tarnowskie Góry

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje – dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Józef Kiczka (ur. 23 lutego 1895 w Niedzieliskach, zm. 9–11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Szymona i Łucji z Wróblów urodzony w we wsi Niedzieliska, w ówczesnym powiecie brzeskim Królestwa Galicji i Lodomerii[1][2]. Uczęszczał do szkoły powszechnej w rodzinnej wsi i w sąsiedniej Szczurowej[1]. W 1907 rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum w Bochni[1]. W styczniu 1913 został członkiem Związku Strzeleckiego[1]. W roku szkolnym 1913/1914 uczył się w VII klasie gimnazjum[3].

20 kwietnia 1916 został wcielony do armii austriackiej[1]. 26 czerwca 1916 w bocheńskim gimnazjum „złożył wojenny egzamin dojrzałości”[4]. Po skończeniu szkoły oficerskiej i otrzymaniu stopnia chorążego wysłany na front włoski. 20 czerwca 1918 dostał się do niewoli włoskiej[1].

5 listopada 1918, po uwolnieniu z niewoli, wstąpił do Armii Polskiej we Włoszech, a następnie do armii gen. Hallera[1]. W grudniu 1918 mianowany podporucznikiem, a w maju 1919 porucznikiem.

W maju 1919 wrócił do kraju i w szeregach 10 pułku strzelców polskich walczył na wojnie z Ukraińcami[1]. W 1919 wysłany na kurs dowódców kompanii w Rembertowie, po ukończeniu, odkomenderowany do 52 pułku piechoty, w którego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Wyróżnił się 27 kwietnia 1920 w bitwie pod Barem, w której dowodził 8 kompanią i został lekko ranny[1]. 30 maja został ranny drugi raz[1].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 52 pułku piechoty w Złoczowie[5][6][7]. 1 czerwca 1921 był przydzielony z macierzystego pułku do Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1869. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8][9][10]. 18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 202. lokatą[11][12][13][14]. W kwietniu tego roku został wyznaczony w 52 pp na stanowisko oficera sztabowego pułku[15][16]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[17]. W kwietniu 1932 został przeniesiony z 52 pp do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie na stanowisko kwatermistrza[18][19]. W sierpniu 1935 został przeniesiony z Batalionu Szkolnego Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie do 27 pułku piechoty w Częstochowie na stanowisko dowódcy batalionu[20]. W 1938 został przeniesiony do Komendy Rejonu Uzupełnień Tarnowskie Góry na stanowisko komendanta rejonu uzupełnień[21].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Kozielsku[22]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego (lista nr 017/2 z 5 kwietnia 1940)[22]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[22]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Był żonaty, miał syna Konrada Mieczysława Aleksandra (1927–1985), profesora Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku[1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Kiczka, Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.49-4030 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-15].
  2. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 260.
  3. ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 70.
  4. ↑ Sprawozdanie 1916 ↓, s. 31.
  5. 1 2 Spis oficerów 1921 ↓, s. 166.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 272.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 249.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 421.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 364.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 47.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 185.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, w marcu 1939 zajmował 44. lokatę.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 133.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 66.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 211.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 233.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 805.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 97.
  21. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 859.
  22. 1 2 3 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 381.
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 609.
  25. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.