Józef Piekut
| Prezbiter | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
15 czerwca 1889 |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small} | |
Józef Piekut (ur. 4 października 1864 w Boguszynie, zm. 10 maja 1946 w Przasnyszu) – ksiądz katolicki, wieloletni proboszcz i dziekan przasnyski.
Życiorys
Po ukończeniu szkoły powszechnej i średniej w 1884 wstąpił do Seminarium Duchownego w Płocku, które ukończył w 1889, otrzymując 15 czerwca święcenia kapłańskie z rąk biskupa pomocniczego Henryka Piotra Dołęgi Kossowskiego. Pełnił obowiązki wikariusza w parafiach: Płoniawy, Nasielsk, Skrwilno i Goworowo. Następnie był proboszczem w Rokiciu i Gozdowie.
W 1911 został koadiutorem proboszcza Stanisława Czaplińskiego w Przasnyszu, a po jego śmierci (1914) – samodzielnym proboszczem i dziekanem przasnyskim. Był duchowym opiekunem i przywódcą przasnyszan w okresie wojen o ich miasto w latach 1914-1915 i 1920. Zamieszczał w „Kurierze Płockim” wstrząsające opisy zniszczeń I wojny światowej. Pozostał w Przasnyszu w czasie krótkiej okupacji miasta przez bolszewików w sierpniu 1920.
Wspierał szkolnictwo, wspomagał ubogich, odznaczał się bezpośredniością i bezinteresownością. Za swą działalność został wyróżniony przez władzę świecką i kościelną. W 1925 wszedł do kapituły kolegiaty pułtuskiej jako kanonik, następnie jako prałat. 2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1] „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej przez ofiarną i filantropijną działalność"[2]. Ponadto otrzymał Złoty Krzyż Zasługi oraz tytuł „Honorowego Obywatela Przasnysza” (1932).
W imieniu biskupa Nowowiejskiego 17 czerwca 1923 wprowadzał pasjonistów do zrujnowanego klasztoru bernardynów. W sierpniu 1926 był gospodarzem ogólnopolskich uroczystości przeniesienia do Rostkowa relikwii św. Stanisława Kostki. Od 1934 do końca II wojny światowej wspomagał go w pracy duszpasterskiej jako wikariusz ks. Kazimierz Gwiazda. Cały okres okupacji hitlerowskiej dzielił z parafianami w Przasnyszu. Udzielał pomocy Żydom i innym osobom ukrywającym się.
Zmarł po 35 latach pracy w Przasnyszu. 13 maja 1946 został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Przypisy
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.
- ↑ Monitor Polski Nr 100 z 2 maja 1923. polona.pl. s. 28. [dostęp 2025-05-08].
Bibliografia
- Alfred Borkowski, Przasnyskie portrety. Część pierwsza, Przasnysz 2004, Związek Literatów Polskich Oddział w Ciechanowie i Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej, s. 98-101, ISBN 83-89408-06-6
- Piotr Kaszubowski, O dobrym pasterzu, „Ziemia Przasnyska” 1993, nr 11, s. 4
- Saturnin Wierzbicki, Byli naszymi duszpasterzami. Kapłani Kościoła Płockiego zmarli w latach 1901-2005, Płock: Płocki Instytut Wydawniczy, 2005, s. 128, ISBN 83-89625-47-4, OCLC 749515933.