Józef Pilich

Józef Pilich
starszy przodownik starszy przodownik
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1894
Pierściec

Data i miejsce śmierci

9–11 kwietnia 1940
Kalinin

Przebieg służby
Formacja

Policja Państwowa

Jednostki

Wydział Śledczy we Frysztacie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Józef Pilich (ur. 27 maja 1894 w Pierśćcu, zm. 911 kwietnia 1940 w Kalininie) – starszy przodownik Policji Województwa Śląskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Józefa i Marii ze Stawowioków urodzony 27 maja 1894 w Pierśćcu, w ówczesnym powiecie skoczowskim Księstwa Górnego i Dolnego Śląska[1][2]. Ukończył siedem klas szkoły wiejskiej[1].

Od 7 września 1914 walczył w szeregach 3 pułku piechoty Legionów Polskich[3]. Do 14 listopada 1921 służył w Żandarmerii Krajowej Księstwa Cieszyńskiego[3], w stopniu wachmistrza[4]. Następnie w Policji Województwa Śląskiego[3]. Służbę pełnił kolejno w Oddziale Administracyjnym Komendy Głównej (do 15 stycznia 1923), w Komisariacie Granicznym Bytom Dworzec, podległym Komendzie Miasta Królewska Huta (do 29 grudnia 1923), jako zastępca kierownika Komisariatu Zawodzie (13 listopada 1924), na Posterunkach Żory, Pszczyna i Mikołów, w ekspozyturze śledczej Komendy Powiatowej w Rybniku (do 19 kwietnia 1927), w Katowicach, na stanowisku komendanta Posterunku Żory (do 30 listopada 1932), w ekspozyturze śledczej Komendy Powiatowej w Pszczynie (do 15 czerwca 1934), w sekcji śledczej Posterunku Oficerskiego Mikołów (1934–1938)[3][1]. 1 stycznia 1932 awansował na starszego przodownika[3]. 20 grudnia 1938 został przeniesiony do Wydziału Śledczego we Frysztacie i tam służył do września 1939[3].

20 września 1939 w Borszczowie został aresztowany[1]. 25 listopada przybył z więzienia w Czortkowie do juchnowskiego obozu przejściowego[1]. 21 grudnia został wysłany do obozu w Ostaszkowie, do którego przybył 27 grudnia 1939[1]. 8 lub 9 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Kalinińskiego[1]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 został zamordowany w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje[1]. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje[5].

Był żonaty, miał dwoje dzieci[1].

5 października 2007 Prezydent RP Lech Kaczyński mianował go pośmiertnie na stopień aspiranta Policji Państwowej. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów[6].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Убиты в Калинине, захоронены в Медном : Книга памяти польских военнопленных – узников Осташковского лагеря НКВД, расстрелянных по решению Политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940. Лариса Еремина (red.). T. 2: Биограммы военнопленных M–Я. Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2019. ISBN 978-5-6041921-5-3.
  • Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
  • Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej. W: Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 23: Zbrodnia katyńska między prawdą a kłamstwem. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, 2008. ISSN 1426-4064.