Język edolo
| Obszar |
prowincja Hela, Prowincja Zachodnia (Papua-Nowa Gwinea) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1670 (2000) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | etr | ||
| IETF | etr | ||
| Glottolog | edol1239 | ||
| Ethnologue | etr | ||
| WALS | edo | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język edolo (a. etoro, etolo)[1] – język transnowogwinejski używany w Papui-Nowej Gwinei, przez członków ludu Edolo (Etoro)[2][3]. Według danych z 2000 roku posługuje się nim 1670 osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują 16 wsi w prowincji Hela (dystrykt Tari) i Prowincji Zachodniej (dystrykt Nomad)[1]. Dzieli się na dwa dialekty – wschodni i zachodni[1][4]. W latach 90. XX w. tok pisin nie był w powszechnym użyciu[4][5]. Część osób pozostaje jednojęzyczna (2015)[1].
Badaniem tego języka zajmował się Jan D. Gossner. Sporządzono opisy jego gramatyki (1994)[6] i fonologii (1998)[7]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Edolo, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Etoro (Edolo, Etolo), [w:] Barbara A. West, Encyclopedia of the Peoples of Asia and Oceania, New York: Facts On File, Inc., 2009, s. 202, ISBN 978-1-4381-1913-7, OCLC 370717954 [dostęp 2022-07-19] (ang.).
- ↑ Gossner 1994 ↓, s. v.
- 1 2 Gossner 1998 ↓, s. 2.
- ↑ Gossner 1994 ↓, s. 10.
- ↑ Gossner 1994 ↓.
- ↑ Gossner 1998 ↓.
Bibliografia
- Jan D. Gossner, Aspects of Edolo Grammar, University of Texas at Arlington, 1994, OCLC 663707763 [dostęp 2023-09-07] (ang.).
- Jan D. Gossner, Edolo Phonology Essentials, Summer Institute of Linguistics, 1998, OCLC 896395600 [dostęp 2023-09-07] (ang.).