Język emem
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
2 tys. (2005) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | enr | ||
| IETF | enr | ||
| Glottolog | emum1240 | ||
| Ethnologue | enr | ||
| BPS | 0933 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język emem, także: emumu[1][2][3], imimkal, kiamerop[1] – język papuaski z rodziny języków pauwasi[3], używany w prowincji Papua w Indonezji, przez grupę ludności blisko granicy z Papuą-Nową Gwineą[1]. Według danych z 2005 roku posługuje się nim 2 tys. osób[1].
Obszar tego języka obejmuje wieś Yuruf w dystrykcie Yaffi[2], a także wsie Umuaf, Semografi, Yambraf (Yamraf) Satu i Yambraf Dua w dystrykcie Web (kabupaten Keerom)[4]. Lokalne określenie Umuaf to „Mofon”, a miejscowości Yambraf Satu i Dua są też nazywane „Embi”[4].
W użyciu są także języki indonezyjski i malajski papuaski, zwłaszcza w edukacji i komunikacji międzygrupowej. Odnotowano wzrost ich roli wśród najmłodszej grupy wiekowej, na niekorzyść użycia rodzimego języka. We wsi Yuruf większość osób zna też język dera, przynajmniej biernie[5].
Zagrożeniami dla żywotności emem mogłyby być migracje ludności i małżeństwa mieszane (a co za tym idzie – napór innych języków), przy czym dostępne dane sugerują, że przybysze z zewnątrz często przyswajają lokalny język. Wśród społeczności Emem (zwłaszcza w Umuaf, Yambraf i Semografi) są również osoby, które nie posługują się językiem narodowym[6].
W literaturze bywa nazywany „emumu”, ale lokalnie preferowane jest określenie „emem”; niewykluczone, że „emumu” to starsza forma tej samej nazwy[7]. Region zamieszkiwany przez tę społeczność jest w dużej mierze odizolowany geograficznie[4]. W 2005 r. stwierdzono, że nie wszystkie miejscowości Emem mają dostęp do prądu[8].
Dane nt. języków pauwasi są ograniczone. Emem został opisany w postaci pewnych list słownictwa[3].
Przypisy
- 1 2 3 4 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Emem, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- 1 2 Bahasa Emem. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (indonez.).
- 1 2 3 Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 73.
- 1 2 3 Lebold i Lee 2016 ↓, s. 2.
- ↑ Lebold i Lee 2016 ↓, s. 15–17.
- ↑ Lebold i Lee 2016 ↓, s. 17.
- ↑ Lebold i Lee 2016 ↓, s. 1.
- ↑ Lebold i Lee 2016 ↓, s. 22.
Bibliografia
- Andrew Pawley, Harald Hammarström, The Trans New Guinea family, [w:] Bill Palmer (red.), The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018 (The World of Linguistics 4), s. 21–195, DOI: 10.1515/9783110295252-002, ISBN 978-3-11-029525-2, ISBN 978-3-11-028642-7, OCLC 1041880153 (ang.).
- Randy Lebold, Myung-Young Lee, Survey Report on the Emem Language of Papua, Indonesia, Dallas: SIL International, 2016 (SIL Electronic Survey Reports 2016-008) [dostęp 2023-02-17] (ang.).