Język korupun
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
8 tys. (1996) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kpq | ||
| IETF | kpq | ||
| Glottolog | koru1245 | ||
| Ethnologue | kpq | ||
| BPS | 1013 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język korupun (a. korapun), także: korupun-sela, kimyal[1][2] – język transnowogwinejski używany w indonezyjskiej prowincji Papua, w dystrykcie Kurima w górach wschodnich. Według danych z 1996 roku posługuje się nim 8 tys. osób[2].
Serwis Ethnologue (wyd. 22) wyróżnia dialekty: korupun (duram), dagi, sisibna (gobugdua), deibula, sela[2]. Odmiana z doliny Korapun, której opis sporządził M. Bromley, jest słownikowo odmienna od odmiany z doliny Sela (być może są to dwa odrębne języki). Jednakże Jan A. Godschalk twierdzi, że chodzi o jeden język z różnymi akcentami[3].
Należy do grupy języków mek[2]. Nazwa „mek” (oznaczająca wodę lub rzekę) określa szereg pokrewnych języków i kultur w tym regionie[4]. Ethnologue (wyd. 22) zalicza korupun-sela do języków mek wschodnich[5], natomiast Glottolog (4.6) umieszcza dwa języki – korapun-bromley i korupun-sela – w ramach grupy zachodniej języków mek[6].
Jedna z jego nazw – „kimyal” – bywa też odnoszona do języka nalca (zwanego także hmanggona), również z grupy mek[7]. Korupun jest blisko spokrewniony z nalca, nipsan i yale-kosarek[3].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[2].
Przypisy
- ↑ Myron Bromley, Peranan bahasa daerah dalam pembangunan, [w:] Astrid S. Susanto-Sunario (red.), Kebudayaan Jayawijaya dalam pembangunan bangsa, Simeon Itlay i inni, Jakarta: Pustaka Sinar Harapan, 1993, s. 97–109, ISBN 978-979-416-254-5, OCLC 30096490 [dostęp 2022-07-17] (indonez.), patrz s. 104.
- 1 2 3 4 5 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Korupun-Sela, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- 1 2 Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 66.
- ↑ Wulf Schiefenhövel, Eipo, [w:] David Levinson (red.), Encyclopedia of World Cultures, t. 2: Oceania, Boston: G.K. Hall, 1991, s. 55–59, ISBN 0-8168-8840-X, OCLC 22492614 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-01] (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Eastern, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-04-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Western Mek. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022.08.10)]. (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Nalca, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
Bibliografia
- Andrew Pawley, Harald Hammarström, The Trans New Guinea family, [w:] Bill Palmer (red.), The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide, Berlin–Buston: Walter de Gruyter, 2018 (The World of Linguistics 4), s. 21–196, DOI: 10.1515/9783110295252-002, ISBN 978-3-11-029525-2, ISBN 978-3-11-028642-7, OCLC 1041880153 [dostęp 2022-08-10] (ang.).