Język partyjski

Parthava
Obszar	Partia
Liczba mówiących	martwy
Pismo/alfabet	pahlawi, aramejskie, manichejskie
Klasyfikacja genetyczna
	Języki indoeuropejskie; Języki indoirańskie; Języki irańskie; Języki zachodnioirańskie; Języki północno-zachodnioirańskie; Język partyjski;
Kody języka
ISO 639-3	xpr
IETF	xpr
Glottolog	part1239
SIL	xpr
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Zobacz też: język, języki świata
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język partyjski – wymarły zachodnioirański język okresu średnioirańskiego^[1]. Był używany w starożytnej Partii, na terenie dzisiejszego Iranu. Był językiem urzędowym obok języka greckiego w okresie Arsacydów między III w. p.n.e. a III w. n.e.

Został poddany silnym wpływom wschodnioirańskich języków Azji Środkowej^[2].

Pismo i teksty

Najstarsze zapiski języka partyjskiego to ostraki z Nisy koło Aszchabadu z I w.p.n.e. Język partyjski zapisywany był, podobnie jak średnioperski, uproszczonym pismem aramejskim, przez Manichejczyków zaś – pismem manichejskim. Zawierał zaledwie 17 liter.

Przypisy

↑ LeszekL. Bednarczuk LeszekL. (red.), Języki indoeuropejskie, t. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 147, ISBN 83-01-03352-5, OCLC 17446920 (pol.).
↑ Bobodżan G.B.G. Gafurow Bobodżan G.B.G., Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej : Prehistoria, Starozytność, Średniowiecze: Bobodzan Gafurow ; przełożył Stefan Michalski, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1978, s. 3-4, OCLC 7027881 [dostęp 2023-09-26], Cytat: [...] poddany jednak dużym wpływom innych, wschodnioirańskich języków Azji Środkowej. (pol.).

Linki zewnętrzne

O języku partyjskim. parthia.com. [dostęp 2016-01-06]. (ang.).

[1] LeszekL. Bednarczuk LeszekL. (red.), Języki indoeuropejskie, t. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 147, ISBN 83-01-03352-5, OCLC 17446920 (pol.).

[2] Bobodżan G.B.G. Gafurow Bobodżan G.B.G., Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej : Prehistoria, Starozytność, Średniowiecze: Bobodzan Gafurow ; przełożył Stefan Michalski, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1978, s. 3-4, OCLC 7027881 [dostęp 2023-09-26], Cytat: [...] poddany jednak dużym wpływom innych, wschodnioirańskich języków Azji Środkowej. (pol.).

[1]

[2]