Język suwawa

Suwawa
Obszar

Celebes Północny, Gorontalo (Indonezja)

Liczba mówiących

5 tys. (2012)[1]

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 7 wypierany↗
Kody języka
ISO 639-3 swu
IETF swu
Glottolog suwa1241
Ethnologue swu
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język suwawa (a. suvava)[1], także: bunda (a. bonda, bone, bune)[1], suwawa-bunda[2] – język austronezyjski używany w prowincjach Celebes Północny i Gorontalo w Indonezji. Według danych z 2012 r. posługuje się nim 5 tys. osób[1]; w 1985 r. oszacowano, że ma 9 tys. użytkowników (kecamatan Suwawa)[3].

Znajduje się pod naciskiem zarówno języka indonezyjskiego, jak i malajskiego miasta Manado; obydwa języki są w powszechnym użyciu i wchodzą z nim w kontakt[4]. Do ekspansji języka narodowego przyczyniają się częste interakcje z innymi grupami etnicznymi (m.in. Gorontalo). Wiele osób zna również sąsiedni język gorontalo[5]. Według nowszych informacji został wręcz w znacznej mierze wyparty przez gorontalo[6].

W latach 90. XX w. odnotowano, że jego użycie różni się w zależności od wsi. Występował jako środek komunikacji w czterech przebadanych wsiach, zwłaszcza wśród osób dorosłych. W dwóch miejscowościach wśród dzieci preferowany był język indonezyjski[7].

Nie jest wzajemnie zrozumiały z gorontalo[8]. W niektórych publikacjach został jednak sklasyfikowany jako dialekt gorontalo[9]. Bunda, przytaczana jako inne określenie języka, to nazwa dialektu[2].

Sporządzono opisy aspektów jego gramatyki (Struktur Bahasa Suwawa, 1981[10]; Fonologi Bahasa Susawa, 2001[11]; Morfologi dialek Bune Bonda, 1988[12]; Morfologi dan sintaksis bahasa Suwawa, 1985/1986[13]) oraz słownik (Kamus Suwawa–Indonesia, 1985)[14].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Suwawa, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  2. 1 2 Barbara F. Grimes i inni, Listing of Austronesian languages, [w:] Darrell T. Tryon (red.), Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995 (Trends in Linguistics. Documentation 10), s. 253, DOI: 10.1515/9783110884012.1.201, ISBN 978-3-11-088401-2, OCLC 868970232 [dostęp 2022-08-06] (ang.).
  3. ↑ Pateda i Pulubuhu 1985 ↓, s. 1.
  4. ↑ Rangubang i in. 2001 ↓, s. 1.
  5. ↑ Kasim i in. 1981 ↓, s. 8.
  6. ↑ J. Noorduyn, A Critical Survey of Studies on the Languages of Sulawesi, Leiden: KITLV Press, 1991 (Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde: Bibliographical series 18), s. 66, ISBN 90-6718-028-9, OCLC 24778246 (ang.).
  7. ↑ Merrifield i Salea 1996 ↓, s. 130–131.
  8. ↑ Adat Istiadat Daerah Sulawesi Utara, Jakarta: Proyek Penelitian dan Pencatatan Kebudayaan Daerah, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1980, s. 20 [dostęp 2023-01-03] (indonez.).
  9. ↑ David Mead: Suwawa. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-11-15]. (ang.).
  10. ↑ Kasim i in. 1981 ↓.
  11. ↑ Rangubang i in. 2001 ↓.
  12. ↑ Sariati Tome i inni, Morfologi dialek Bune Bonda, Jakarta: Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1988 (Seri Pustaka Penelitian BSt 165) [dostęp 2023-01-03] (indonez.).
  13. ↑ M.A. Jahja i inni, Morfologi dan sintaksis bahasa Suwawa, Manado: Proyek Penelitian Bahasa dan Sastra Indonesia dan Daerah Sulawesi Utara, 1985–1986 [dostęp 2023-01-03] (indonez.).
  14. ↑ Pateda i Pulubuhu 1985 ↓.

Bibliografia

  • Ny. M. Kasim i inni, Struktur Bahasa Suwawa, Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1981, OCLC 220343547 [dostęp 2023-01-03] (indonez.).
  • Scott Merrifield, Martinus Salea, North Sulawesi Language Survey, Dallas: Summer Institute of Linguistics, 1996 (Publications in Sociolinguistics 1), ISBN 1-55671-000-3, OCLC 36657959 (ang.).
  • Mansoer Pateda, Yennie P. Pulubuhu, Kamus Suwawa–Indonesia, Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1985, OCLC 14631252 [dostęp 2023-01-03] (indonez.).
  • J. Rangubang i inni, Fonologi Bahasa Suwawa, Jakarta: Pusat Bahasa, Departemen Pendidikan Nasional, 2001, ISBN 979-685-192-X, OCLC 49673156 [dostęp 2023-01-03] (indonez.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.