Języki syntetyczne

Języki syntetyczne – języki, które charakteryzują się przewagą wyrazów morfologicznie złożonych, zawierających więcej niż jeden morfem, nad wyrazami prostymi[1]. W językach syntetycznych stosunki gramatyczane są wyrażane poprzez zmianę form wyrazów z wykorzystaniem afiksów dołączanych do słów[2]. Należą do nich języki fleksyjne, aglutynacyjne i polisyntetyczne[3].

Przeciwieństwem języków syntetycznych są języki analityczne. W praktyce oba typy często się mieszają, dlatego można je postrzegać jako krańcowe punkty skali i mówić o językach wykazujących przewagę cech analitycznych lub syntetycznych[1].

Przypisy

  1. 1 2 Paul Schachter, Parts-of-speech system, [w:] Timothy Shopen (red.), Language Typology and Syntactic Description, t. 1: Clause Structure, Cambridge–New York–Melbourne: Cambridge University Press, 1985, s. 3–61, ISBN 0-521-25700-X, ISBN 0-521-27659-4, OCLC 874255940 [dostęp 2025-05-28] (ang.), patrz s. 5.
  2. ↑ Susan Tamasi, Lamont Antieau, Language and Linguistic Diversity in the US: An Introduction, New York–Abingdon: Routledge, 2015, s. 264, DOI: 10.4324/9780203154960, ISBN 978-0-415-80667-1, ISBN 978-0-415-80668-8, ISBN 978-0-203-15496-0, OCLC 852237395 [dostęp 2025-05-29] (ang.).
  3. ↑ Morphological Typology. [w:] Ling 100 – Introduction to Linguistic Science [on-line]. 2016. s. 12. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-12)]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.