Jan Baranowicz

Jan Baranowicz
Baran
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1906[1]
Borzęcin (województwo małopolskie)[1]

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1983
Katowice

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Jan Baranowicz (ur. 15 maja 1906[1] w Borzęcinie k. Brzeska Krakowskiego[1], zm. 20 czerwca 1983 w Katowicach) – poeta[1], prozaik[1], autor fraszek, humoresek, satyr, książek dla dzieci i młodzieży a także audycji radiowych[1], autor poezji Łużyckiej[1].

Życiorys

Posiadał wiele pseudonimów m.in. Baran. W 1926 zdał maturę i rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, na kierunku filologia polska[1]. Następnie wstąpił do seminarium duchownego w Tarnowie[1]. Od 1913 przebywał na Śląsku, gdzie działał w organizacjach młodzieżowych takich jak „Znicz” i „Wici”. Podczas kryzysu ekonomicznego podjął pracę w Ochotniczych Drużynach Robotniczych na Śląsku.

W 1923 zadebiutował jako poeta na łamach prasy[1], natomiast w 1938 wydał tom poezji Pieśń o jaworowym krzaku[1]. W okresie okupacji pełnił funkcję urzędnika w wiejskiej Spółdzielni Spożywców[1], przebywając w Borzęcinie i w Bogumiłowicach. W 1943 został schwytany przez gestapo i uwięziony za współpracę z Batalionami Chłopskimi (BCh)[1].

W latach 1945–1953 był redaktorem katowickiej rozgłośni Polskiego Radia[1]. W latach 1949–1957 współpracował jako dziennikarz z pismami Odra, Śląsk Literacki oraz Przemiany[1].

Od 1961 pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru Nowego w Zabrzu[1]. W 1956 otrzymał nagrodę kulturalną Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach za całokształt dokonań literackich kulturalną. Za dzieła takie jak Mój przyjaciel Lompi, Święta z Kępy uzyskał nagrodę Rady Ministrów. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (dwukrotnie) i odznaką „Zasłużony dla rozwoju województwa katowickiego”[2].

Został pochowany na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach[3].

Grób Jana Baranowicza na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach

Dzieła

  • Wiersze (1946)
  • Madejowa klechda (1947)
  • Szopka betlejemska (1947)
  • Łąka skowronków (1948)
  • Spółdzielnia nad Zieloną Wodą (1950)
  • Chłopska pieśń walki i zwycięstwa (1952)
  • Spółdzielnia nad jeziorem (1952)
  • Muzyka świerszczy (1953)
  • Mój przyjaciel Lompi (1953, 1954, 1955)
  • Na chłopski rozum (1954)
  • Kołacz i razowiec (1955)
  • Pieśń o Marku Prawym (1955)
  • Trudna młodość (1956)
  • Baśnie śląskie (1957)
  • Lata we mgle (1957)
  • Święta z Kępy (1957)
  • Zielone ścieżki (1957)
  • Ośmiu świętych od wina (1958)
  • Ludzie i świątki (1959)
  • Liryki wybrane (1960)
  • Juliusz Ligoń (1960)
  • Kurtokowie (1962)
  • Baśnie kwitną na hałdach (1962)
  • Studnia Białonóżki (1963)
  • Potok Łabajów (1965)
  • Przygoda z krętogłowem (1966)
  • Mój krajobraz (1966)
  • Strzały na grobli (1974)
  • Kolczyki Kalimury (Wydawnictwo Śląsk, Katowice 1974)
  • Notatnik beskidzki (1975)

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Bartelski 1977 ↓, s. 16.
  2. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 34–35. ISBN 83-223-2073-6.
  3. ↑ Katowickie bery..., Nasze Katowice, nr 8 (34), ISSN 1899-9530, s. 5.

Bibliografia

  • Lesław M. Bartelski: Polscy pisarze współcześni. Warszawa: Agencja Autorska, 1970.
  • Lesław Marian Bartelski: Polscy pisarze współcześni. Informator 1944-1974. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1977. (pol.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.