Jan Dangel
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| doktor habilitowany nauk ekonomicznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Instytut |
Budownictwa Mieszkaniowego |
| Okres zatrudn. |
1949-1974 |
| Odznaczenia | |
  | |
Jan Wacław Stanisław Dangel pseudonim Smoleński (ur. 19 sierpnia 1916 w Brześciu, zm. 30 grudnia 1974 w Warszawie[1]) – polski ekonomista, żołnierz polskiego podziemia. W latach 1938–1939 i 1945-1948 student SGH, ekonomista, doc. dr hab.
Pochodzenie i losy w międzywojniu
Był synem Stanisława Romana i Felicji z domu Wańkowicz oraz bratem Stanisława Karola. Wychowywał się w Mińsku Litewskim, a od 1918 w Warszawie. W 1938 otrzymał świadectwo dojrzałości w Państwowym Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego. Tutaj należał do Grup Szkolnych ONR. Studiował w SGH, gdzie był zastępcą kierownika ONR[2].
II wojna światowa
3 września 1939 w kierownictwie Biura Werbunkowego do Legionu Akademickiego w Warszawie. 6 września 1939 po apelu płk. Romana Umiastowskiego opuścił Warszawę z grupą studentów, której dowódcą był adwokat Jan Pożaryski. Wcielony do wojska przez kpt. Eugeniusza Klebana, pomocnika oficera informacyjnego w sztabie 10 dywizji piechoty. Powrócił do Warszawy, gdzie walczył do kapitulacji. Założyciel i przywódca organizacji konspiracyjnej, w której przyjął pseudonim „Smoleński”. W listopadzie 1939 należał do grona współzałożycieli Tajnej Armii Polskiej. Aresztowany 26 listopada 1940 został osadzony na Pawiaku, a potem więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych – najpierw w Auschwitz-Birkenau (w maju 1941 r. został ciężko pobity przez blokowego), gdzie należał do organizacji wojskowej Witolda Pileckiego, później w Dachau i Sachsenhausen. W Dachau był ofiarą wykonywanych tam pseudomedycznych eksperymentów[3]
Po wojnie
Od roku 1949 kierownik Zakładu Statystyki Mieszkaniowej w Instytucie Budownictwa Mieszkaniowego. Dokończył studia na SGH, w 1964 otrzymał stopień doktora, w 1969 habilitował się. Od roku 1973 kierownik Zakładu Spółdzielczości Mieszkaniowej w Spółdzielczym Instytucie Budowniczym. Był także współorganizatorem i długoletnim wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Wychowanków Szkoły im. Tadeusza Czackiego. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[4]. Pochowany w Alei Katakumbowej na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (grób 129/130)[5].
Żonaty z Teresą Elżbietą Drucką-Lubecką (ur. 1925) miał z nią dwóch synów: Tomasza Stanisława - doktora habilitowanego nauk medycznych, twórcę Fundacji Warszawskie Hospicjum dla Dzieci oraz Pawła Jana – reżysera teatralnego[6]
Przypisy
- ↑ dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934-1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, IPN, Warszawa 2011, s. 215, przypis nr 30.
- ↑ Marek Gałęzowski, „Konkurencja” dla Związku Walki Zbrojnej? Relacje Tajnej Armii Polskiej z ZWZ i misja por. Zygmunta K. Nowakowskiego, „Przegląd Historyczno-Wojskowy” 2016, nr 4, s. 47-48.
- ↑ Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T.2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 43–44. ISBN 83-211-0758-3.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAROL DRUCKI LUBECKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].
- ↑ Polacy z wyboru Jan Dangel