Jan Dominiak

Jan Dominiak

starszy wachmistrz[1]
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1893 Benice
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1940 Równe
Przebieg służby
Lata służby	1913 – 1925
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	15 pułku ułanów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	Policja Państwowa
Odznaczenia

Jan Dominiak (ur. 23 grudnia 1893 w Benicach, zm. 2 lipca 1940 w Równem) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski i podoficer Wojska Polskiego oraz Policji Państwowej w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w Benicach w rodzinie Wawrzyńca i Marianny z Zarembów. Absolwent szkoły powszechnej. Po jej ukończeniu pracował w gospodarstwie rodziców^[1].

W 1913 powołany do niemieckiego 13 pułku dragonów. W okresie I wojny światowej walczył na froncie francuskim i rosyjskim. Po demobilizacji wstąpił do oddziałów powstańczych i brał udział w powstaniu wielkopolskim.

Od sierpnia 1919 w składzie 2 szwadronu 15 pułku ułanów walczył na froncie polsko-bolszewickim. W lipcu 1920 pod wsią Drożnia koło Słucka, kiedy dowodził szpicą, jego oddział został zaatakowany przez przeważające siły przeciwnika; w walce na bagnety wróg został odparty. Za bezprzykładne bohaterstwo i poświęcenie w tym boju odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[1]. W grudniu 1920, będąc kierownikiem placówki, uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku.

W 1925, zdemobilizowany z wojska, wstąpił do Policji Państwowej. W stopniu starszego przodownika był komendantem posterunków w Zgoranach i Mizoczu. W październiku 1939 przebywał w Zdołbunowie. Tam został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Równem^[2]. 7 marca 1940 został skazany na karę śmierci, a 2 lipca tego roku rozstrzelany w Równem^[3].

Data śmierci ustalona została przez Sąd Grodzki w Jarocinie na dzień 24 lutego 1949.

Był żonaty z Jadwigą Gołębniak, miał synów: Zdzisława (ur. 1927) i Ryszarda (1931)^[2]

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 3992)^[1]
• Krzyż Walecznych^[2]
• Krzyż Zasługi za Dzielność^[2]

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.