Jan Engelgard

Jan Engelgard
Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1957
Syców

Zawód, zajęcie

historyk, publicysta, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Jan Engelgard (ur. 2 grudnia 1957 w Sycowie) – polski historyk, publicysta, pisarz, samorządowiec oraz polityk.

Życiorys

Wykształcenie

W 1978 został absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego w Gryficach[1]. W 1983 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Magisterium z historii uzyskał na podstawie pracy magisterskiej pt. Kadra I Korpusu Polskiego w niepodległej Polsce (1918–1921). Aspekty wojskowe i polityczne, napisanej pod kierunkiem profesora Tadeusza Jędruszczaka[2].

Działalność zawodowa i publiczna

Należał do Polskiego Związku Katolicko-Społecznego. Wystąpił z niego w 1984, gdy z funkcji prezesa ustąpił Janusz Zabłocki[3]. W latach 1984–1990 był członkiem Stowarzyszenia „Pax”, gdzie zajmował się publicystyką historyczną, pisząc głównie na temat przedwojennego obozu narodowego[3]. W 1991 wstąpił do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, w którym objął funkcję wiceprezesa. Wszedł również w skład zarządu stowarzyszenia „Civitas Christiana”.

Publikował m.in. w „Najwyższym Czasie!”, „Nowym Świecie” i „Ładzie”. Od 1992 do 1993 pracował jako komentator „Słowa Powszechnego”. Następnie był dziennikarzem „Katolika” i „Kierunków”. Od 1993 publikował w następcy „SP” – „Słowie. Dzienniku Katolickim” (będąc zastępcą redaktora naczelnego tego pisma).

W 1997 został redaktorem naczelnym tygodnika „Myśl Polska” (od 2001 do 2004 wydawanego pod nazwą „Nowa Myśl Polska”)[4].

W wyborach samorządowych w 1998 bezskutecznie ubiegał się o mandat radnego sejmiku mazowieckiego z listy koalicji Ruch Patriotyczny Ojczyzna[5]. Z ramienia Ligi Polskich Rodzin bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 (uzyskał 2387 głosów)[6] i w wyborach parlamentarnych w 2005 (dostał 224 głosy)[7]. W okresie od 24 października 2005 do 24 listopada 2006 był członkiem zarządu województwa mazowieckiego II kadencji. Pełnił później funkcję wiceprzewodniczącego zarządu głównego Ruchu Ludowo-Narodowego. Działał także w Kresowym Ruchu Patriotycznym. Został współpracownikiem związanego z Klubem Zachowawczo-Monarchistycznym portalu Konserwatyzm.pl[8]. Autor tekstów historycznych w specjalistycznym kwartalniku „Niepodległość i Pamięć”[9].

Później zatrudniony został w Muzeum Niepodległości w Warszawie, gdzie do marca 2022 pełnił funkcję kierownika X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej[10][11]. Jest przewodniczącym Rady Fundacji Narodowej im. Romana Dmowskiego[12].

W 2020 wszedł w skład Komitetu Budowy Pomnika gen. Tadeusza Rozwadowskiego w Warszawie[13].

W 2025 znalazł się na liście osób, które w ocenie państwowej komisji ds. badania wpływów rosyjskich rozpowszechniają propagandę Kremla[14] Treści zawarte w tygodniku "Myśl Polska" zdaniem komisji szerzyły poglądy antyukraińskie i prorosyjskie, wydając m.in. teksty Aleksandra Dugina, jednego z ideologów Kremla.

Wyróżnienia

W 2014 otrzymał odznaczenie Polonia Mater Nostra Est[15].

Publikacje

  • „Cud nad Wisłą” – 1920 rok, „Pod Prąd”, Warszawa 1988.
  • Testament Dmowskiego. Niemcy-Rosja-Polska, Wyd. Polskie, Warszawa 1996, ISBN 83-905683-4-9.
  • Wielka gra Bolesława Piaseckiego, Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2008, ISBN 978-83-925284-4-9.
  • Lech Kaczyński w Tbilisi (współautor Adam Wielomski), Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2008, ISBN 978-83-925284-1-8[16].
  • W imię czego ta ofiara? Obóz Narodowy wobec Powstania Warszawskiego (współautor Maciej Motas), Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2009, ISBN 978-83-925284-3-2[17].
  • Myśl polityczna Romana Dmowskiego, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Warszawa 2009, ISBN 978-83-87516-89-5[18].
  • Wirus rusofobii: szkice polemiczne, Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2010, ISBN 978-83-925284-9-4[19].
  • Między romantyzmem a realizmem – szkice z dziejów Narodowej Demokracji (współautor Maciej Motas), Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2011, ISBN 978-83-925284-2-5[20].
  • Klątwa generała Denikina, Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2011, ISBN 978-83-64037-67-2[21].
  • Antologia Zbrodni Smoleńskiej (współautorzy Adam Wielomski i Maciej Motas), Wydawnictwo ARTE, Warszawa 2011, ISBN 978-83-61938-32-3[22].
  • Roman Dmowski 1864–1939, Wydawnictwo Myśl Polska, Warszawa 2014, ISBN 978-83-935144-6-5.
  • Stepan Bandera w Kijowie: kulisy rewolucji na Ukrainie (współautorzy Arkadiusz Meller i Adam Wielomski), Oficyna Wydawnicza Capital, Warszawa 2014, ISBN 978-83-640-3785-6[23].
  • Bolesław Piasecki 1939–1956, Wydawnictwo Myśl Polska, Warszawa 2015, ISBN 978-83-935144-4-1.
  • Roman Dmowski – współtwórca Niepodległej, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Warszawa 2017, ISBN 978-83-65439-22-2[24].
  • U źródeł polityki polskiej. Od Wielopolskiego do Dmowskiego, Wydawnictwo Myśl Polska, Warszawa 2018, ISBN 978-83-947595-4-4[25].

Przypisy

  1. ↑ Jan Engelgard [online], Facebook [dostęp 2019-12-27].
  2. ↑ Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2010, s. 552.
  3. 1 2 Jan Engelgard, Prawica ma nowego psa przewodnika [online], Salon24, 2 lipca 2008 [dostęp 2022-03-01].
  4. ↑ Jan Engelgard, 2000 numerów „Myśli Polskiej”, „Myśl Polska”, Nr 37–38, wrzesień 2014 [dostęp 2020-04-24].
  5. ↑ Samorząd 1998. kbw.gov.pl. [dostęp 2025-03-16].
  6. ↑ Dz.U. z 2004 r. nr 137, poz. 1460.
  7. ↑ Wybory do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej zarządzone na dzień 25 września 2005 [online], Państwowa Komisja Wyborcza [dostęp 2020-04-21].
  8. ↑ Jan Engelgard [online], Konserwatyzm.pl [dostęp 2020-04-21].
  9. ↑ Jan Engelgard, Partyzantka sowiecka wobec zagłady ludności polskiej na Wołyniu w 1943 roku, „Niepodległość i Pamięć”, Nr 20/3–4 (43–44), 2013, s. 183–212 [dostęp 2020-07-19].
  10. ↑ Kto jest kim w Muzeum, Muzeum-niepodleglosci.pl [zarchiwizowane 2020-07-19].
  11. ↑ Przemysław Witkowski, Skąd prokremlowski nacjonalista wziął się w Cytadeli? [online], polityka.pl, 23 marca 2022 [dostęp 2023-02-16].
  12. ↑ Władze Fundacji » Fundacja Narodowa im. Romana Dmowskiego [online], www.fundacjadmowskiego.pl [dostęp 2021-02-28].
  13. ↑ Jan Engelgard - Na zaproszenie prezesa PSL wchodzę w skład [online], facebook.com [dostęp 2024-04-23] (pol.).
  14. ↑ Założyciel wRealu24 i naczelny "Myśli Polskiej" na liście propagandzistów Kremla [online], Press.pl [dostęp 2025-04-25].
  15. ↑ Jan Engelgard: Polonia Mater Nostra Est: Galeria Porczyńskich [online], YouTube, 17 maja 2014 [dostęp 2020-04-24].
  16. ↑ Lech Kaczyński w Tbilisi [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-12-27].
  17. ↑ W imię czego ta ofiara. Obóz Narodowy wobec Powstania Warszawskiego [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-04-03].
  18. ↑ Myśl polityczna Romana Dmowskiego [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-12-27].
  19. ↑ Wirus rusofobii. Szkice polemiczne [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-12-27].
  20. ↑ Między romantyzmem a realizmem. Szkice z dziejów Narodowej Demokracji [online], ksiazkihistoryczne.pl [dostęp 2020-09-17].
  21. ↑ Klątwa generała Denikina [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-12-27].
  22. ↑ Antologia Zbrodni Smoleńskiej [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-12-27].
  23. ↑ Stepan Bandera w Kijowie. Kulisy rewolucji na Ukrainie [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-04-03].
  24. ↑ Roman Dmowski – współtwórca Niepodległej – Prolib Integro [online], opac.cbw.wp.mil.pl [dostęp 2020-04-03].
  25. ↑ U źródeł polityki polskiej. Od Wielopolskiego do Dmowskiego [online], Bonito.pl [dostęp 2020-04-03].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.