Jan Gebauer
 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor nauk filologicznych | |
| Specjalność: filologia czeska, filologia słowiańska | |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Jagielloński – 1900 | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Rektor Uniwersytetu Karola | |
 | |
.svg.png){kind=small}
Jan Gebauer (ur. 8 września 1838 w Ubislavicach, zm. 25 maja 1907 w Pradze) – czeski filolog i językoznawca[1], profesor filologii czeskiej i słowiańskiej na Uniwersytecie w Pradze, w roku akademickim 1899-1900 rektor uczelni.
Ukończył gimnazjum w Jiczynie[2]. Początkowo studiował teologię, ale po trzech semestrach zmienił kierunek na lingwistykę[2]. Poznawał filologię słowiańską, niemiecką, klasyczną i indoeuropejską[2]. Gebauer był twórcą nowej gramatyki czeskiej i nowoczesnego sposobu historycznych badań naukowych w dziedzinie czeskiego językoznawstwa. Był autorem nieukończonego „Słownika języka staroczeskiego” (Slovník staročeský) i „Historycznej gramatyki języka czeskiego” (Historická mluvnice jazyka českého)[1]. Z profesorem Tomaszem G. Masarykiem zwycięsko przeprowadził naukowo-literacką kampanię przeciw autentyczności rękopisów królowodworskiego i zielonogórskiego[2], uważanych dawniej za najstarszy zabytek literatury czeskiej, a w rzeczywistości będących falsyfikatami z okresu odrodzenia narodowego (początek XIX wieku).
W 1900 r. przyznano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego[3].
Przypisy
- 1 2 Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 675.
- 1 2 3 4 Jan Gebauer. old.ujc.avcr.cz. [dostęp 2016-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-27)]. (cz.).
- ↑ Doktorzy honoris causa. uj.edu.pl. [dostęp 2016-10-27]. (pol.).
Bibliografia
- Kvido Hodura, Jan Gebauer a český spisovný jazyk.
- Jiří Marvan, Jan Gebauer – osobnost mezi staletími.