Jan Kudła
 pułkownik w stanie spoczynku | |
| Data i miejsce urodzenia |
10 czerwca 1926 |
|---|---|
| Data śmierci |
19 lutego 2017 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1941–1951 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
 | |
Jan Kudła pseud. Ryś (ur. 10 czerwca 1926 w Polskiej Woli[1], zm. 19 lutego 2017[2]) – polski uczestnik II wojny światowej oraz powojennego podziemia antykomunistycznego, pułkownik WP w stanie spoczynku[1].
Życiorys
Po wybuchu II wojny światowej znalazł się na terenach pod okupacją sowiecką[2] i 10 lutego 1940 został wraz z rodziną deportowany[1] za Ural w okolice Swierdłowska. Po podpisaniu w 1941 układu Sikorski-Majski, Kudła wstąpił do Polskiej Szkoły Junaków przy formowanej w ZSRR – 7 Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych, z którą opuścił Związek Radziecki i przez Iran dotarł do Wielkiej Brytanii[2]. Był żołnierzem 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, a następnie 1 Dywizji Pancernej (PSZ)[1].
Po zakończeniu II wojny światowej, w październiku 1946, został przerzucony do Polski z korespondencją dla Anatola Sawickiego – komendanta Eksterytorialnego Okręgu Lwów Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Od 1948 kontynuował działalność w ramach konspiracji antykomunistycznej jako członek Polskiej Tajnej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1951 został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Zielonej Górze skazany na 15 lat więzienia[1]. Wyrok odbywał między innymi w Rawiczu, Sztumie i Wronkach. W wyniku odwilży politycznej w 1956 został zwolniony z więzienia[2]. W latach 80. XX wieku angażował się w działalność opozycyjną w ramach NSZZ „Solidarność” oraz NSZZ RI „Solidarność”. Po transformacji systemowej w Polsce był działaczem organizacji kombatanckich[1].
Wybrane odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[2]