Jan Nowicki

Jan Nowicki

Nagrania wierszy Cypriana Kamila Norwida (2017)
Data i miejsce urodzenia	5 listopada 1939 Kowal
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 2022 Krzewent
Zawód	aktor, pedagog
Współmałżonek	Małgorzata Potocka (2009–2015, rozwód) Anna Kondratowicz (2016–2022, jego śmierć)
Lata aktywności	1956–2022
Zespół artystyczny
Stary Teatr w Krakowie
Odznaczenia

Jan Nowicki (ur. 5 listopada 1939 w Kowalu^[2], zm. 7 grudnia 2022 w Krzewencie^[3][4]) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny, pedagog, pisarz i poeta.

Zagrał niemal 200 ról w teatrze telewizji i filmowych, m.in. w Niepochowanym, Wielkim Szu, Magnacie, Spirali i Sanatorium pod Klepsydrą. Przez ponad 30 lat był aktorem Starego Teatru w Krakowie, gdzie zagrał dziesiątki ról, a kreacje Stawrogina w Biesach, Rogożyna w Nastazji Filipownej, Artura w Tangu czy księcia Konstantego w Nocy listopadowej przeszły do historii polskiego teatru^[5]. Otrzymał Złoty Laur za mistrzostwo w sztuce aktorskiej, a także nagrodę za wkład w rozwój europejskiej kinematografii^[6]. Był również autorem wierszy, tekstów piosenek, kolęd oraz felietonów^[7].

Uczęszczał do siedmiu różnych szkół średnich^[8], m.in. do Technikum Przemysłowo-Pedagogicznego Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego w Radziejowie^[8] i liceum kulturalno-oświatowego w Bydgoszczy^[8]. Maturę ostatecznie zdał w jednym z łódzkich liceów^[8]. W latach 1958–1960 studiował na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, gdzie jednym z jego nauczycieli był Henryk Modrzewski. Po skreśleniu z listy studentów zatrudnił się w kopalni Bytom VIII – Miechowice^[9], gdzie pracował przez rok jako górnik^[8]. Następnie podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, które ukończył w 1964^[10]. Został wykładowcą PWST w Krakowie, a w latach 1973–1974 był prodziekanem wydziału aktorskiego tej uczelni^[11][5].

W 1964 został aktorem Starego Teatru w Krakowie, w którym zadebiutował rolą Piotra w dramacie Jeana Giraudoux Wariatka z Chaillot w reż. Zygmunta Hubnera^[10]. Związany z kręgiem twórców kabaretu Piwnica pod Baranami^[12]. Reżyser Jerzy Jarocki nazwał go jedną z najbardziej wyrazistych osobowości aktorskich na polskiej scenie^[13].

Na ekranie zadebiutował w 1963 rolą uczestnika zabawy sylwestrowej w filmie Stanisława Wohla Przygoda noworoczna (1964)^[10]. W 1974 otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa^[10]. W 1976 dostał zespołową Nagrodę Państwową II Stopnia za serial Dyrektorzy i nagrodę indywidualną Komitetu ds. Radia i Telewizji^[10]. W 1998 podczas 3. Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnął dłoń na Promenadzie Gwiazd^[14].

Był felietonistą czasopism „Scena” i „Goniec Teatralny”^[15], w latach 1998–1999 publikował felietony – dedykowane przyjacielowi, Piotrowi Skrzyneckiemu – w „Przekroju”^[16] (w 2000 wydał książkę pt. „Między niebem a ziemią” z felietonami i listami opublikowanymi w gazecie w latach 1998–2000), a w latach 2015–2019 był felietonistą w Kieleckim Magazynie Kulturalnym „Projektor”^[17]. Był także autorem książek, tekstów piosenek i kolęd, a głównym tematem swojego pisarstwa uczynił przemijanie. W kolejnych latach wydał dzieła: „Piosenki” (2002), „Droga do domu” (2009), „Mężczyzna i one” (2012), „Białe walce” (2014), „Dwaj Panowie” (2015), „Piosenki czasem wiersze” (2018) i „Moje psie myśli" (2019). Był członkiem krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich^[18].

W wyborach parlamentarnych w 2005 roku kandydował do Senatu w okręgu krakowskim z ramienia Partii Demokratycznej – demokraci.pl^[19].

W 2006 został członkiem rady programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej^[20]. 1 czerwca 2007 był narratorem w premierowym wykonaniu kantaty Zakochani w Krakowie. Przedstawienie miało miejsce na Rynku Głównym w Krakowie i skomponowane zostało z okazji obchodów 750-lecia lokacji miasta^[21]. W czerwcu 2011 wziął udział w kampanii reklamowej sieci T-Mobile, występując w pierwszych spotach tej sieci tuż po jej wejściu na polski rynek^[22]. W 2013 wziął udział w benefisie teatrała Dariusza Domańskiego w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie.

Był druhem Ochotniczej Straży Pożarnej w Kowalu^[23], a w 1999 został pierwszym po II wojnie światowej honorowym obywatelem tego miasta^[24].

Był synem Marianny i Antoniego^[25]. Ze związku z Barbarą Sobottą miał syna, Łukasza Nowickiego^[26][27]. Z Ireną Paszyn miał córkę Sajanę^[28]. Przez blisko 30 lat pozostawał w nieformalnym związku z reżyserką Mártą Mészáros^[29]. 16 maja 2009 zawarł związek małżeński z Małgorzatą Potocką, z którą rozwiódł się 6 lipca 2015^[30]. W 2017 poślubił Annę Kondratowicz, z którą związany był do śmierci. Był ojcem chrzestnym Macieja Stuhra^[31].

Był katolikiem^[32]. Mieszkał w Krakowie, Krzewencie i Kielcach, na Baranówku nieopodal Hali Legionów, gdzie często bywał na meczach piłki ręcznej Vive Kielce, których był wielkim fanem^[33].

Interesował się sportem, a w szczególności piłką nożną^[34]. Podczas swojego pobytu w Bydgoszczy uczęszczał na mecze żużlowców Polonii^[35]. Był kibicem Wisły Kraków, aktywnie działającym w społeczności klubu^[36]. W 2003 roku przed meczem Pucharu UEFA pomiędzy Wisłą a Lazio, pomógł przy odśnieżaniu murawy stadionu przy Reymonta^[37][38].

Zmarł nagle 7 grudnia 2022 roku w swoim domu w Krzewencie, wskutek zawału serca, w wieku 83 lat^[3][4]. Zgodnie z wolą artysty, po śmierci został on ubrany w mundur strażacki oraz skremowany^[39][40], a następnie 14 grudnia pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Kowalu^[41][42].

• Gościnnie w utworze Bankier zespołu Hasiok
• Gościnnie w utworze Zatańczmy jeszcze raz na płycie Hanny Banaszak – Echa melodii zapomnianej (2003)
• Intro na albumie muzycznym Funk – dla smaku (2005) zespołu 2cztery7
• Podróż do źródeł czasu, singiel promujący płytę rapera Proceente Galimatias (2009) oraz film Jeszcze nie wieczór.
• Karimski Club Herbert (2009)
• Reklama T-Mobile (Polska)^[22] (2011)
• Akademia Sztuk Przepięknych, XVII Przystanek Woodstock (wraz z Andrzejem Grabowskim, 2011)^[52]
• Gościnnie w utworze Wyprawa do kasyna zespołu Gang Albanii (2015)

• Rozmowy z Piotrem – Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku, reż. Jan Nowicki^[53]

• Między niebem a ziemią (Wydawnictwo Tower Press 2000; Codexmedia 2002, opracowanie graficzne i wybór ilustracji: Marek Wajda, ISBN 83-9006-344-1);
• Piosenki (Oficyna Konfraterni Poetów – Wydawnictwo DjaF 2002, ISBN 83-8677-420-7);
• Mężczyzna i one Bellona – Agora 2012, ISBN 978-83-11-12414-1; zawiera płytę CD z piosenkami do słów Jana Nowickiego);
• Białe Walce (Bellona – Agora 2014, ISBN 978-83-11-13158-3);
• Dwaj panowie (poszerzona wersja książki Między niebem a ziemią; Bellona we współpracy z Agorą 2015, ISBN 978-83-11-13758-5);
• Piosenki czasem wiersze (wybór: Zbigniew Książek, Agata Orłowska; Oficyna Jana 2018, ISBN 978-83-952159-0-2);
• Moje psie myśli (Oficyna Jana 2019, ISBN 978-83-952159-1-9);
• Spotkania w Raju (Oficyna Jana 2020, ISBN 978-83-952159-2-6);
• Szczęśliwy bałagan. Część I (Oficyna Jana 2021, ISBN 978-83-952159-3-3).

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[54]
• Złoty Krzyż Zasługi (1977)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1976)
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[55]
• Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (2006)^[56]
• Złota Odznaka miasta Krakowa (1977)
• Nagroda na VII Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za rolę Artura w spektaklu Tango Sławomira Mrożka w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1966)
• Nagroda Miasta Krakowa za wybitne osiągnięcia aktorskie (1974)
• Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za rolę w serialu telewizyjnym Dyrektorzy w reż. Zbigniewa Chmielewskiego (1976)
• Nagroda na III Opolskich Konfrontacjach Teatralnych w Opolu za rolę Wielkiego Księcia Konstantego w spektaklu Noc listopadowa Stanisława Wyspiańskiego w reż. Andrzeja Wajdy w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1977)
• Dyplom ministra kultury i sztuki (1981)
• Złote Grono – nagroda publiczności i tytuł „Gwiazdy Filmowego Sezonu '83” na XIV Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie (1984)
• Złota Kaczka za rolę Szu w filmie Wielki Szu w reż. Sylwestra Chęcińskiego (1984)
• Nagroda Prezydenta Miasta Kalisza na XXIV Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w Kaliszu za rolę Hansa Christiana Andersena w spektaklu Z życia glist w Starym Teatrze w Krakowie (1984)
• Nagroda Specjalna na XVIII Festiwalu Bułgarskich Filmów Fabularnych w Warnie za rolę Baumgartena w bułgarskim filmie Ratunek dla miasta w reż. Borisława Punczewa (1984)
• Złota Maska za rolę Iwana Czebutykina w spektaklu Trzy siostry Antona Czechowa w Teatrze Bagatela w Krakowie (2002)
• XIX Tarnowska Nagroda Filmowa w kategorii: najlepsza kreacja aktorska za rolę Imre Nagya w filmie Niepochowany w reż. Marty Meszaros (2005)
• Nagroda na XXXIII Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w kategorii: pierwszoplanowa rola męska za rolę Jerzego „Wielkiego Szu” w filmie Jeszcze nie wieczór w reż. Jacka Bławuta (2008)
• Złoty Laur za mistrzostwo w sztuce aktorskiej (2008)
• Honorowy obywatel miasta Kowal (1999)

• Zofia Szczygielska, Jan Nowicki (Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1984; seria: „Sylwetki Współczesnych Artystów Polskich”);
• Jan Nowicki (oprac. Dariusz Domański; Wydawnictwo Baran i Suszczyński 1995, ISBN 978-83-8584-525-6);
• Jan Nowicki – „Sztuka życia, życie w sztuce” (autor tekstu: Andrzej Wajda; Nowohuckie Centrum Kultury – DKF Dyskusyjny Klub Filmowy „Zgaga” 1999, ISBN 83-9116-771-2);
• Rafał Wojasiński, Jan Nowicki – droga do domu (Wydawnictwo Nowy Świat 2008, 2009, ISBN 978-83-7386-37-50);
• Jan Nowicki (tekst: Jacek Szczerba; Agora – Studio Filmowe „Kadr” 2011, ISBN 978-83-268-0460-1; książka z filmem Wielki Szu na DVD; seria: „Mistrzowie polskiego kina”);
• Jan Nowicki czyta „Znachora” Tadeusza Dołęgi-Mostowicza (tekst: Dorota Wyżyńska; Bellona – Agora 2012, ISBN 978-83-111-2463-9; książka z płytą MP3; seria: „Mistrzowie słowa”).

• Jan Nowicki, Między niebem a ziemią. Gdańsk: Wydawnictwo Tower Press, 2000.
• Tadeusz Lubelski: Historia kina polskiego. Twórcy, filmy, konteksty. Chorzów: Videograf II, 2009. ISBN 978-83-7183-666-4.

• Jan Nowicki w bazie IMDb (ang.)
• Jan Nowicki w bazie Filmweb
• Jan Nowicki w bazie filmpolski.pl
• Jan Nowicki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2021-04-09] .
• Jan Nowicki na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”