Jan Stanisław Podziemski
 podpułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 marca 1897 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kawalerii dywizyjnej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg.png){kind=small}  _BAR.svg.png){kind=small} | |
Jan Stanisław Podziemski (ur. 28 marca 1897 w Wieluniu) – podpułkownik ludowego Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 28 marca 1897 w Wieluniu, w rodzinie Stanisława i Jadwigi z Kozankiewiczów[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył jako porucznik w 3 pułku ułanów w Tarnowskich Górach[2][3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 84. lokatą w korpusie oficerów jazdy[6], a 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 62. lokatą w korpusie oficerów jazdy[7]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 4 pułku strzelców konnych w Płocku[8][9][10]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko oficera taborowego[11]. Później został wyznaczony na stanowisko komendanta rejonu Przysposobienia Wojskowego Konnego przy Dowództwie 3 Dywizji Piechoty Legionów[12]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[13][14]. W kampanii wrześniowej 1939 pełnił stanowisko dowódcy kawalerii dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty Legionów. Od 24 lutego 1941 przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu II A Prenzlau[15].
Po wojnie został oficerem ludowego Wojska Polskiego, pod koniec 1946 był w stopniu podpułkownika[16].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 17 grudnia 1946 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”[16]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[17][14]
- Medal Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19]
- Srebrny Krzyż Zasługi[14]
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-29]..
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 246.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 605, 682.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 547, 605.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 292, 348.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 167.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 175.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 341.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 44, 79.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 148, 656.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 134.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 531.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 473.
- 1 2 3 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 132.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-04-29].
- 1 2 M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 267.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 44.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 113.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.