Janusz Żebrowski
| Data i miejsce urodzenia |
28 czerwca 1932 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 września 2010 |
| Chargé d’affaires a.i. PRL w Maroku | |
| Okres |
od 20 stycznia 1972 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Janusz Władysław Żebrowski (ur. 28 czerwca 1932 w Złotnikach[1], zm. 10 września 2010 w Warszawie[2][3]) – polski dyplomata i politolog specjalizujący się w tematyce państw bliskowschodnich, chargé d’affaires w Maroku (1972–1973).
Życiorys
Ukończył Liceum Spółdzielcze w Krakowie (1950), studia na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie oraz podyplomowe studium służby zagranicznej przy Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR (1977). W okresie studenckim należał do Związku Młodzieży Polskiej[1].
We wrześniu 1955 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ) jako referent, a następnie radca w Departamencie V. Pracował jako: attaché oraz II sekretarz Konsulatu Generalnego PRL w Damaszku (marzec 1959 – sierpień 1964), starszy radca w centrali MSZ (wrzesień 1964 – marzec 1966), zastępca Szefa Delegacji do Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Panmundżom (marzec 1966 – kwiecień 1967), starszy radca w Departamencie Kadr MSZ (do sierpnia 1969), w ambasadzie PRL w Rabacie (sierpień 1969 – października 1973)[1], gdzie po śmierci ambasadora Feliksa Niedbalskiego od stycznia 1972 do 1973 pełnił funkcję chargé d’affaires ad interim[4]. Następnie był starszym ekspertem i radcą ministra w MSZ (listopada 1973 – 1977) oraz radcą ambasady PRL w Damaszku (28 maja 1977 – 14 września 1981)[1][5]. W latach 1981–1985 pełnił funkcję wicedyrektora Departamentu V MSZ. Od 2 września 1985 do 17 lipca 1989 był radcą – ministrem pełnomocnym w Ambasadzie w Rzymie, w tym od 27 stycznia 1986 jako konsul generalny PRL w San Marino[1].
7 września 1965 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W ramach struktur partyjnych był I sekretarzem podstawowej organizacji partyjnej przy Ambasadzie PRL w Rabacie (1972–1973)[1].
Syn Józefa i Rozalii[3]. Pochowany na Cmentarzu Wolskim w Warszawie[6].
Publikacje książkowe
- Janusz Żebrowski, Libia, Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, OCLC 831045648.[7]
- Janusz Żebrowski, Maroko: współczesność a historia, Świat Orientu, Warszawa: Dialog, 2001, ISBN 978-83-88238-50-5.[2]
- Janusz Żebrowski, Dzieje Syrii: od czasów najdawniejszych do współczesności, Dzieje Orientu, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2011, ISBN 978-83-61203-75-9.
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [zarchiwizowane 2025-04-05].
- 1 2 Tadeusz Słabczyński. Podróżnicy polscy w Maroku. „Zeszyty Naukowe Szkoły Wyższej Przymierza Rodzin w Warszawie”. 11/2013. s. 123. ISSN 2353-091X.
- 1 2 Rejestr Spadkowy PL: wyszukiwanie wpisu [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2025-04-05].
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 572.
- ↑ Indeks osobowy. W: Piotr Długołęcki (red.): Polskie Dokumenty Dyplomatyczne 1981 lipiec–grudzień. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2021, s. 1092, seria: Polskie Dokumenty Dyplomatyczne. ISBN 978-83-67487-08-5. [dostęp 2025-01-20].
- ↑ Janusz Żebrowski, Warszawa, 14.09.2010 - nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl, 14 września 2010 [dostęp 2025-04-05].
- ↑ Janusz Żebrowski „Dzieje Syrii”. naukawpolsce.pl, 13 sierpnia 2012. [dostęp 2025-01-20].
Bibliografia
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2025-01-20].