Janusz Bieszk

Głoszone drukiem przez Bieszka poglądy na temat Imperium Lechitów stanowią rozwinięcie i uporządkowanie poglądów, głoszonych przez Pawła Szydłowskiego, popularyzującego tę koncepcję w serwisie YouTube^[5]. Bieszk nie pojawia się w mediach, nie bierze udziału w spotkaniach autorskich oraz nie prowadzi autorskiego kanału na YouTube, jednak gościnnie występuje na filmach innych propagatorów Imperium Lechitów^[5][6]. Koncepcje Szydłowskiego i Bieszka rozwinęli inni zwolennicy istnienia Imperium Lechitów^[5].

W 2015 roku nakładem wydawnictwa Bellona wydał książkę pt. Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna^[6]. Zdaniem autora praca ma na celu zaprezentowanie alternatywnej historii Polski, sprzecznej ze współczesną historiografią^[7]. W książce Bieszk pisze, że najstarszym osiadłym ludem w Europie byli Słowianie, którzy osiedlili się jeszcze przed powstaniem m.in. cywilizacji Sumerów^[8]. Ariowie-Słowianie mieli stworzyć Imperium (nazywane również Wielką Lechią), będące jakoby jednym z największych mocarstw w starożytności i wczesnym średniowieczu^[9]. Mieszkańcy Imperium mieli posługiwać się jednym językiem, łączyć rytuały pogańskie i chrześcijańskie w obrządku słowiańskim, cenić ustrój demokratyczny oraz odrzucać niewolnictwo^[8][10]. Zdaniem Bieszka Bolesław I Chrobry miał w 1000 roku być koronowany na cesarza Lechitów^[11]. Pod wpływem spisku władców zachodniej Europy Imperium miało upaść, a wszelkie ślady o nim miały zostać zatarte^[8]. Według Bieszka za fałszerstwa historyczne odpowiadają zaborcy Polski oraz Kościół katolicki^[7].

Książka wzbudziła kontrowersje. Początkowo na forach, blogach oraz w amatorskich recenzjach pojawiały się bezkrytyczne opinie na temat Słowiańskich królów Lechii, z czasem pojawiły się również głosy krytyczne do owej publikacji^[12]. Pomimo tego, że książka jest sprzeczna z badaniami archeologicznymi i historycznymi, poglądy Bieszka zostały pozytywnie przyjęte przez jego naśladowców lub wyznawców, nazywanych „turbosłowianami” bądź „turbolechitami”^[9]. Sama książka znalazła się w pierwszej dziesiątce bestsellerów Empiku w kategorii historia^[13] oraz przyczyniła się do pojawienia się na rynku kolejnych publikacji poświęconych Imperium Lechitów^[14]. Wydanie książki zbiegło się w czasie z obchodami 1050-lecia chrztu Polski^[15]. Publikacja ta uchodzi za jeden z ostatnich akcentów idei neopogańskiej w Polsce^[16].

W następnych latach wydał kolejne książki poświęcone Wielkiej Lechii: Chrześcijańscy królowie Lechii. Polska średniowieczna (2016), Królowie Lechii i Lechici w dziejach (2017)^[17], Starożytne Królestwo Lehii. Kolejne dowody (2019)^[18], Prokosz: Kronika Słowiańsko-Sarmacka (2021)^[19], Monety, medale i statery królestwa Lehii (2023)^[2]. Z czasem w swoich publikacjach Bieszk zmienił pisownię „Lechii” na „Lehię”^[2].

Stosunek nauki do tez Bieszka jest zdecydowanie krytyczny. Jego poglądy krytykowali m.in. popularyzator historii i autor bloga Sigilum Authenticum historyk Artur Wójcik^[20], historyk, socjolog i dziennikarz Roman Żuchowicz^[6], semiotyk kultury Marcin Napiórkowski^[8] oraz związany z Uniwersytetem Jagiellońskim archeolog latynoamerykanista Michał Wasilewski^[2].