Życiorys
Janusz Charczuk urodził się 20 lutego 1941 roku w Sokalu, skąd po zakończeniu II wojny światowej przeniósł się z rodziną do Ustki. Mając 7–8 lat uczył się gry na pianinie. Lekcje pobierał przez pół roku, po czym oznajmił ojcu, że woli uprawiać piłkę nożną[4]. Charczuk grywał wówczas na podwórku, zaś w 1955 roku rozpoczął treningi w Czarnych Słupsk[4][1]. W 1959 roku zdał maturę i rozpoczął studia architektoniczne na Politechnice Gdańskiej. Łączył studia dzienne z dalszą grą w piłkę. Zasilił wtenczas pierwszoligową Lechię Gdańsk[4]. W nowym zespole zadebiutował 13 marca 1960 roku w przegranym 1:0 meczu z Górnikiem Zabrze, zaś pierwszą bramkę zdobył 24 lipca w zremisowanym 1:1 spotkaniu z ŁKS–em Łódź[5]. W sezonie 1962/1963 Charczuk zanotował z Lechią spadek do II ligi, natomiast w sezonie 1966/1967 do III ligi[2]. 30 kwietnia 1968 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera i zaczął pracować w biurze projektowym. Za pracę dyplomową pt. „Studium planu szczegółowego śródmieścia miasta Starogardu Gdańskiego” uzyskał od Towarzystwa Urbanistów Polskich nagrodę. Po sezonie 1968/1969 zakończył piłkarską karierę, gdyż nie był w stanie pogodzić treningów z pracą[6]. Ostatni raz dla Lechii wystąpił 18 maja 1969 roku w zremisowanym 1:1 spotkaniu z Gryfem Słupsk[7]. W 1980 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, a stamtąd do Kanady. Od 1999 roku pisze ikony[6]. Dwie z nich, „Matka Boska Gdańska” i „Krzyż Kaszubski”, znajdują się w bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku[4].
Bibliografia
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945-1962). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2017. ISBN 978-83-88232-63-3.
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Mecze – Kluby – Sezony (1956-1962). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2018. ISBN 978-83-88232-65-7.
