Jarosław Garliński

Jarosław Garliński

major kawalerii rezerwy
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1889 Jekaterynosław
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jarosław Garliński (ur. 2 grudnia 1889 w Jekaterynosławiu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski prawnik, major kawalerii rezerwy Wojska Polskiego, adwokat i notariusz, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 2 grudnia 1889 w Jekaterynosławiu, ówczesnej stolicy guberni jekaterynosławskiej, w rodzinie Józefa i Ludmiły z Choroszewskich^[1]. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Kijowskiego^[1]. W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Polskiej Misji Wojskowej na Wschodzie^[1]. W 1920 pełnił służbę na stanowisku oficera śledczego sądu polowego 13 Dywizji Piechoty, a w następnym roku w X Brygadzie Jazdy^[1]. Później został przeniesiony do 5 pułku ułanów w Ostrołęce^[2][3][4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 168. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)^[2]. Od 1 kwietnia 1924 do 1 grudnia 1924 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego na stanowisku referenta Referatu Organizacyjnego Wydziału I^[5]. 30 września 1924 ogłoszono jego przydział do macierzystego oddziału w Ostrołęce, lecz „do pułku nie odszedł, gdyż otrzymał pięciomiesięczny urlop bez poborów”^[6][5]. Z dniem 15 listopada 1925 został przeniesiony w stan nieczynny na przeciąg 24 miesięcy^[7]. W 1927 został wpisany na listę adwokatów w Okręgu Izby Adwokackiej w Poznaniu z miejscem zamieszkania w Ostrowie Wielkopolskim^[8]. 16 listopada 1927 został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym przeniesieniem do 16 pułku ułanów w Bydgoszczy^[9]. Z dniem 30 kwietnia 1928 został przeniesiony do rezerwy^[10].

W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”^[11]. Na stopień majora rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[12].

Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął pracę notariusza w Ostrowie Wielkopolskim^[13][14][15]. Obowiązki zawodowe łączył z funkcją prezesa Okręgu Południowo-Poznańskiego Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych Rzeczypospolitej Polskiej z siedzibą w Ostrowie Wlkp.^[16] Był współtwórcą formacji Krakusów – Przysposobienia Wojskowego Konnego^[17]. Zorganizowany przez niego oddział ochotniczy został nazwany przez prezesa organizacji Mariana Zyndram-Kościałkowskiego „Pierwszym Pułkiem Jazdy Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych Rzeczypospolitej Polskiej”^[17].

W 1931 przeniósł się do Poznania, zamieszkał przy ul. 27 Grudnia m. 11 i prowadził praktykę adwokacką przy tamtejszym Sądzie Okręgowym, a równocześnie wykonywał obowiązki notariusza^[18][19][20]. Z dniem 1 października 1933 rozwiązał spółkę z adwokatem Bogusławem Seydlitzem i prowadził kancelarię oddzielnie^[21].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku^[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[22]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 707^[1].

Był żonaty z Wandą z Szymańskich, z którą miał syna Józefa (1913–2005), pisarza, historyka i działacza emigracyjnego.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[23][24][25]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[26][27][28].

• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[3][4]
• Złoty Krzyż Zasługi – 26 maja 1928 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”^[29]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Federacja Polskich Związków Obrońców Ojczyzny dla upamiętnienia dziesięciolecia niepodległości 1918 X 1928. Adam F. Augustynowicz (red.). Warszawa: Federacja Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, 1928.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1929. Warszawa: 1929.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1930. Warszawa: 1930.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1931. Warszawa: Ferdynand Hoesick, 1931.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1932. Warszawa: Ferdynand Hoesick, 1932.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1939 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1939.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Jerzy S. Wojciechowski. Organizacja Przysposobienia Wojskowego Konnego „Krakusów”. I faza. „Zeszyt Naukowy Muzeum Wojska”. 10, 1996. Białystok: Muzeum Wojska w Białymstoku.