Jerzy Bauza

Jerzy Bauza

sierżant
Data i miejsce urodzenia	25 października 1885 Jastrzębie
Data i miejsce śmierci	5 czerwca 1919 Inowrocław
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	5 pułk Strzelców Wielkopolskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie
Odznaczenia

Jerzy Bauza (25 października 1885 w Jastrzębiu, zm. 5 czerwca 1919 w Inowrocławiu) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Jana i Stefanii z Lipińskich. W 1914 wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach walczył w I wojnie światowej. W 1918 wstąpił do wielkopolskich oddziałów powstańczych i w stopniu sierżanta wziął udział w walkach o wyzwolenie Kujaw^[1]. Jako dowódca drużyny w III batalionie 5 pułku Strzelców Wielkopolskich, w trakcie napadu Niemców na placówkę powstańczą w Palczynie na odcinku północnym Frontu Wielkopolskiego został ciężko ranny. Po amputacji nogi zmarł w szpitalu inowrocławskim^[1]. Za bohaterstwo w walce pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. W opinii płk. Stanisława Taczaka – „odznaczył się osobistą odwagą i męstwem na polu walki. Był wzorem żołnierza dla swoich podwładnych”^[1].

Pochowany został na cmentarzu w Mogilnie^[1].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 4768)

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Franciszek Nowicki: Zarys historii wojennej 59-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.