Jerzy Drewnowski (dziennikarz)

Jerzy Jan Drewnowski

Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1918 Łuków
Data śmierci	24 stycznia 1996
Zawód, zajęcie	polityk, dziennikarz, dyplomata
Stanowisko	poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy (1945–1949), wiceminister informacji i propagandy (1946–1947), wiceminister kultury i sztuki (1947–1948)
Partia	SL, PZPR
Odznaczenia

Jerzy Jan Drewnowski, także Jan Jerzy Drewnowski, pseudonimy „Stanisław”, „Głażewski” „Józef” (ur. 2 stycznia 1918 w Łukowie zm. 1996^[1]) – polski polityk, dziennikarz i dyplomata, oficer ludowego Wojska Polskiego. Poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy (1945–1949), podsekretarz stanu w Ministerstwie Informacji i Propagandy (1946–1947) oraz Ministerstwie Kultury i Sztuki (1947–1948).

Syn Karola^[2], pochodził z rodziny inteligenckiej^[3]. W 1936 ukończył I Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie^[4][5], w latach 1936–1939 studiował ekonomię polityczną w Szkole Głównej Handlowej (bez uzyskania dyplomu). W tych latach redagował też lewicowy tygodnik „Orka na Ugorze” i związał się ze Stronnictwem Demokratycznym, był także zastępowym 23 Warszawskiego Szczepu Harcerzy^[6]. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, po odniesieniu ran trafił do niewoli niemieckiej, z której uciekł. W październiku 1939 rozpoczął tworzenie w Warszawie konspiracyjnej organizacji Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa, w której był komendantem, dokonując kilku aktów sabotażu. Zagrożony aresztowaniem w 1940 wyjechał do ZSRR (Gestapo aresztowało wówczas część jego rodziny^[6]) Trafił wówczas do łagru, w którym przebywał do 1943^[7]. Do Polski powrócił dopiero w grudniu 1944 lub 1945 w szeregach ludowego Wojska Polskiego^[1][2].

W Polsce pracował jako korespondent wojenny pisma „Polska Zbrojna” (1944–1945), a także w tygodniku „Chłopi”, związanym ze Związkiem Samopomocy Chłopskiej w Lublinie. W 1945 przeniósł się z Lublina na Dolny Śląsk, gdzie wstąpił do Stronnictwa Ludowego i został wiceprezesem jego zarządu wojewódzkiego. Od lipca 1945 do września 1946^[8] kolejno w Legnicy i we Wrocławiu kierował pierwszym na Ziemiach Odzyskanych polski dziennik „Pionier” (przekształconym potem w „Słowo Polskie”). Szefował też działowi politycznemu „Gazety Dolnośląskiej”^[9]. Później od 1946 do 1947 był redaktorem naczelnym „Dziennika Ludowego” w Warszawie^[10]. 29 grudnia 1945 złożył ślubowanie w Krajowej Radzie Narodowej, posłem pozostał także w Sejmie Ustawodawczym (do grudnia 1949, kiedy złożył mandat)^[1][2]. Od 1946 należał do Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego, był też zastępcą skarbnika (1946–1947) i sekretarzem (1947–1948) Naczelnego Komitetu Wykonawczego SL^[11]. Członkiem ugrupowania pozostał do marca 1949^[12]. Pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Informacji i Propagandy (sierpień 1946 – kwiecień 1947)^[13], a po jego likwidacji w Ministerstwie Kultury i Sztuki (kwiecień 1947 – listopad 1948)^[14].

W latach 1949–1951 był korespondentem Polskiej Agencji Prasowej w Bułgarii (dla całych Bałkanów)^[15], następnie od 1951 do 1957 pracownikiem rozgłośni Polskiego Radia w Warszawie i Szczecinie. Współpracował także z miesięcznikiem „Nowe Drogi”^[3]. W 1958 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przeszedł do pracy w dyplomacji, w latach 1957–1960 pozostawał zastępcą attaché wojskowego przy ambasadzie PRL w Belgradzie w stopniu podpułkownika. W latach 1961–1967 pracował w Komitecie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. W 1967 został radcą przedstawiciela Rządu PRL przy Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej w Moskwie^[2]. Później od 1974 do 1979 pozostawał redaktorem naczelnym „Przegląd Technicznego”^[16].

Opublikował kilka książek wspomnieniowych, na podstawie jednej z nich w 1991 nakręcono film pt. „Cynga” z główną rolą Tomasza Łysiaka.

W 1946 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za wybitne zasługi w realizacji Premiowej Pożyczki Odbudowy Kraju 1946 r.^[17], a w 1954 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski jako pracownik Polskiego Radia^[18].

• Jerzy Drewnowski, Cynga: wspomnienia z łagrów północy 1940–1944, Warszawa 1989
• Jerzy Drewnowski, Kazimierz Koźniewski, Pierwsza bitwa z Gestapo. Wspomnienie o Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej, Warszawa 1969

• Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-12-30].
• Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-12-30].