Jerzy Dubrowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Odznaczenia | |
    | |
Jerzy Adolf Dubrowski (ur. 21 marca 1921 w Warszawie, zm. 24 grudnia 1998) tamże[1] – polski lekarz[2], powstaniec warszawski, ps. „Doktor Wnuk”, „Wnuk”.
Życiorys
W 1939 roku ukończył I Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie[3]. W czasie okupacji studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego oraz na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego[1].
W powstaniu warszawskim pracował jako młody lekarz w grupie sanitarnej szpitala przy ul. Długiej 15, uzyskał nominacją do stopnia podporucznika[1]. Po upadku powstania dla części rannych pacjentów wymagających dalszej opieki szpitalnej zorganizował miejsce w punkcie zbiorczym przy ul. Mokotowskiej, a chodzących przeprowadził do obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulag 121). Wydostał się z obozu i w Opocznie dołączył do oddziału partyzanckiego, z którym walczył do grudnia 1944. Od grudnia 1944 do końca wojny pracował w Szpitalu Zakaźnym w Kielcach[1].
Po wojnie był m.in. kierownikiem ambulatorium lecznicy Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej[1].
Jego siostrą była Krystyna Siesicka[1].
Został pochowany na Starych Powązkach (kwatera PPRK-1-215)[4].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Jerzy Adolf Dubrowski. www.1944.pl. [dostęp 2025-04-10].
- ↑ Jerzy Adolf Dubrowski ps. dr Wnuk. lekarzepowstania.pl. [dostęp 2025-04-10].
- ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 312. ISBN 83-06-02325-0.
- ↑ Dubrowski Jerzy. fundacja.stare-powazki.pl. [dostęp 2025-04-10].
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 4 listopada 1955 r. nr 0/1647