Jerzy Kwieciński (oficer)
 | |
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca |
urzędnik ubezpieczeniowy |
| Odznaczenia | |
  _2r_BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small} | |
Jerzy Kazimierz Kwieciński (ur. 2 października 1889 w Strzelnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski prawnik[1], major artylerii rezerwy Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Jerzy Kazimierz Kwieciński urodził się 2 października 1889 roku w Strzelnie jako syn Jana i Anieli z Łyskowskich[1]. Był bratem Bogdana, od 1937 roku attaché wojskowego i lotniczego w Londynie[2]. Ukończył gimnazjum klasyczne w Inowrocławiu, a następnie studiował prawo.
W sierpniu 1914 roku został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie awansował najpierw na podporucznika, a potem w 1918 roku na porucznika.
Od grudnia 1918 roku organizował w Inowrocławiu Polską Organizację Wojskową. Wkrótce przyłączył się do powstania wielkopolskiego. 5 stycznia 1919 roku został komendantem Inowrocławia, a następnie dowódcą oddziału zbąszyńskiego w II Grupie Zachodniej. Od marca 1919 roku był szefem sztabu Okręgu i Frontu Zachodniego. Jako szef sztabu 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich walczył na wojnie z bolszewikami. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Przysługiwał mu wówczas tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[3].
W 1922 roku był oficerem rezerwy 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu[4], a w latach 1923–1924 oficerem rezerwy 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu[5][6]. W 1934 roku, jako major rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 26. lokatą, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII[7].
W okresie międzywojennym pracował jako urzędnik ubezpieczeniowy i był członkiem organizacji kombatanckich.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i osadzono go w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[8]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1473[1].
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[9][10][11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12][13][14].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (20 grudnia 1932)[15]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[16]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 grudnia 1928)[17][16]
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 286.
- ↑ Informacja na stronie bjk.muzeumlotnictwa.pl
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 679.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 153.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 791, 837.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 710, 763.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 980.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 17 [dostęp 2024-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- 1 2 Polak (red.) 1991 ↓, s. 85.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak, Trzeba było pójść... Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, Nowy Tomyśl 2010, ISBN 978-83-915081-7-6.