Jerzy Narbutt

Jerzy Narbutt
Data i miejsce urodzenia

12 października 1925
Warszawa

Data i miejsce śmierci

30 maja 2011
Warszawa

Zawód, zajęcie

poeta, prozaik, felietonista

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Grób poety, prozaika i felietonisty Jerzego Narbutta na cmentarzu Wolskim w Warszawie
Grób poety, prozaika i felietonisty Jerzego Narbutta na cmentarzu Wolskim w Warszawie

Jerzy Stanisław Narbutt (ur. 12 października 1925 w Warszawie, zm. 30 maja 2011 w Warszawie[1]) – polski poeta, prozaik i felietonista.

Życiorys

Jego rodzicami byli Antoni Narbutt, dziennikarz – do wybuchu pierwszej wojny światowej, redaktor naczelny „Tygodnika Wileńskiego” – i Stanisława z Glińskich. Dziad pisarza Ferdynand Narbutt był uczestnikiem powstania styczniowego i walczył w oddziale swojego kuzyna Ludwika Narbutta.

Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego na seminarium doktorskim u prof. Władysława Tatarkiewicza. Debiutował jako prozaik w 1957 na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Współpracownik prasy katolickiej – z wyjątkiem paxowskiej. W grudniu 1975 roku był sygnatariuszem protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)[2]. W latach 1975–1980 objęty zakazem druku, współpracował z prasą II obiegu. Publikował w emigracyjnym tygodniku „Wiadomości”[3]. Autorem słów pieśni „Solidarni” (Solidarni, nasz jest ten dzień...), która – z muzyką Stanisława Markowskiego – stała się oficjalnym hymnem „Solidarności”.

Jerzy Narbutt zmarł 30 maja 2011 r. w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wolskim (kw. 9-3-21).


Twórczość

Był autorem powieści Ostatnia twarz portretu, kilku zbiorów opowiadań, paru tomów wierszy, licznych artykułów i esejów, wydawanych na łamach Ładu i tygodnika „Solidarność”.

  • Debiut i inne opowiadania
  • Znowu zakwitnie listopad
  • List nie wysłany pocztą (1975)
  • Ostatnia twarz portretu
  • Sól ziemi (1980)
  • Nasz jest ten dzień (1981)
  • Szkice historyczne (1984)
  • Druga twarz portretu (1982)
  • Grób Jerzego Narbutta na Cmentarzu Wolskim w Warszawie, 2023 r.
    Z ziemi polskiej, z ziemi włoskiej (1983)
  • Uciec z wieży Babel (Arcana, Kraków 1999)
  • Awantury polemiczne (2000)
  • Od Kraszewskiego do Parnickiego (2000)
  • Spory o słowa, spory o rzeczy (2001)
  • Dwa bunty (2003)
  • Wyrzucony na brzeg życia (2005)[4]

Odznaczenia

W 2004 został uhonorowany Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy[5].

Postanowieniem z 14 czerwca 2006 roku prezydent Lech Kaczyński „za wybitne zasługi dla rozwoju niezależnego dziennikarstwa i wolnych mediów w Polsce, za działalność na rzecz przemian demokratycznych, za osiągnięcia w pracy w „Tygodniku Solidarność"” odznaczył Jerzego Narbutta Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[6].

Przypisy

  1. ↑ dzieje.pl - Historia Polski [online], dzieje.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  2. ↑ Kultura 1976/01/340 - 02/341 Paryż 1976, s. 236.
  3. ↑ Nasi autorzy. Jerzy Narbutt. „Wiadomości”, s. 6, Nr 26 (1631) z 3 lipca 1977.
  4. ↑ Jerzy Biernacki: Wielki zamilczany. Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie, Nov 3, 2006. [dostęp 10/02/2010].
  5. ↑ Nagrody m.st. Warszawy przyznane w 2004 roku. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl. [dostęp 2014-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
  6. ↑ Waldemar Żyszkiewicz, Prezydent i ludzie Tysola, Tygodnik Solidarność, 30 czerwca 2006 [zarchiwizowane 2011-02-11].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.