Jimgerdemannia flammicorona
 Sporokarp | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd |
Endogonales |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Jimgerdemannia flammicorona |
| Nazwa systematyczna | |
| Jimgerdemannia flammicorona (Trappe & Gerd.) Trappe, Desirò, M.E. Sm., Bonito & Bonito & Bidart. IMA Fungus 8(2): 251 (2017) | |
Jimgerdemannia flammicorona (Trappe & Gerd.) Trappe, Desirò, M.E. Sm., Bonito & Bonito & Bidart. – gatunek grzybów z typu Mucoromycota[1]. Tworzy ektomykoryzy z korzeniami drzew.
Systematyka
- Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum
- Endogonaceae, Endogonales, Incertae sedis, Endogonomycetes, Mucoromycotina, Mucoromycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go w 1972 r. James Trappe i James Wessell Gerdemann, nadając mu nazwę Endogone flammicorona. W 2017 r. Trappe, Alessandro Desirò, Matthew E. Smith, Gregory Bonito i Martin I. Bidartondo po przeprowadzeniu badań filogenetycznych przenieśli go do rodzaju Jimgerdemannia[1].
Morfologia
Sporokarp o średnicy 0,5–2 cm, początkowo biały i mniej lub bardziej kulisty, później staje się żółtawy, płatkowaty i pofałdowany, w końcu uzyskuje nieregularny kształt i nabiera cynamonowej barwy. Sporokarpy często tworzą się wokół małych gałązek lub rozkładających się igieł, które w ten sposób zostają w nich osadzone. Gleba u młodych okazów kremowobiała, podczas dojrzewania staje się morelowożółta lub pomarańczowa i w końcu cynamonowa. U dojrzałych okazów w sporokarpach tworzą się zygospory mające postać pomarańczowych granulek. Pod mikroskopem dojrzałe zygospory owinięte są spiralnie ułożonym płaszczem grzybni[2].
Perydium o grubości 50–150 μm, zbudowane z cienkościennych, rozgałęziających się strzępek o średnicy 8–15 μm. Początkowo są szkliste, potem żółte, na koniec żółtobrązowe. W starszych sporokarpach perydium w wielu zostaje zastąpione skupiskami bladożółtych zygospor. Mają kształt od kulistego do szeroko owalnego, wymiary 90-120 × 70–100 μm i ściankę o grubości do 3–8 μm. W odczynniku Melzera barwią się na żółtopomarańczowo. Płaszcz otaczający sporokarp ma grubość 20–40 μm i składa się ze strzępek o średnicy 5–10 μm[3]. Istnieje też sieć Hartiga[2].
Występowanie
Znane jest występowanie Jimgerdemannia flammicorona w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Australii i na Nowej Zelandii[4]. W Europie Południowej jest pospolity, w Polsce jest rzadki[3]. W Polsce do 2003 r. podano jedno stanowisko[5], w późniejszych latach podano następne 4 stanowiska (na Wyżynie Sląskiej i Krakowsko-Częstochowskiej oraz w Beskidzie Małym)[3].
Grzyb podziemny. Występuje w różnego typu lasach, w towarzystwie wielu gatunków drzew liściastych i liściastych. Rozwija się w ściółce, wśród resztek roślinnych i w glebie tuż pod jej powierzchnią. Tworzy sporokarpy od wczesnej wiosny do późnej jesieni[3].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2024-12-07] (ang.).
- 1 2 Myra Chu-Chou, Lynette J. Grace, Endogone flammicorona as a mycorrhizal dymbiont of Douglas in New Zealand, „N.Z. J. For. Sci.”, 9 (3data =1979), s. 344–7 [dostęp 2024-12-07] (ang.).
- 1 2 3 4 Tomasz Krzyszczyk, Jimgerdemannia flammicorona (Trappe & Gerd.) Trappe et al. 2017 [online], Grzyby hypogeiczne Polski [dostęp 2024-12-06].
- ↑ Występowanie Endogone flammicorona na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2024-12-07] (ang.).
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 65, ISBN 978-83-89648-75-4.