Joachim Weingart

Joachim Weingart

Data i miejsce urodzenia	1895 Drohobycz
Data i miejsce śmierci	po 17 lipca 1942 KL Auschwitz
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych w Wiedniu
Dziedzina sztuki	malarstwo

Joachim Weingart, także Weingarten (ur. 1895 w Drohobyczu, zm. 1942 w KL Auschwitz) – polski artysta malarz pochodzenia żydowskiego.

Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie rozpoczął w 1912 naukę rysunku w Szkole Przemysłu Artystycznego w Weimarze. W 1914 kontynuował studia na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu.

Dzięki ufundowanemu przez Karola Katza stypendium wyjechał w 1916 do Berlina. Podczas drugiego pobytu w Berlinie w 1922 w pracowni Aleksandra Archipenki poznał Zygmunta Menkesa, z którym w 1923 wyjechał do Paryża, gdzie wspólnie wynajęli pokój w Hôtel Medical. Sąsiadowali tam z Eugeniuszem Żakiem i Markiem Chagallem.

Weingart miał w Polsce dwie indywidualne wystawy: we Lwowie (1923) oraz w Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Pięknych w Warszawie (1932)^[1].

W Paryżu wraz z Alfredem Aberdamem, Leonem Weissbergiem i Zygmuntem Menkesem stworzyli „Grupę Czterech”. Ich wspólna wystawa odbyła się w roku 1925 w galerii „Au Sacre du Printemps”, prowadzonej przez Jana Śliwińskiego.

1930 zawarł kontrakt z marszandem René Gimpelem. Po rozwodzie z żoną, córką francuskiego lekarza, artysta popadł w depresję.

Po wybuchu II wojny światowej nadal przebywał w Paryżu. Aresztowany przez Niemców 30 marca 1942 został internowany w obozie w Pithiviers i 17 lipca 1942 przewieziony do KL Auschwitz.

• Joanna Pollakówna: Malarstwo polskie t.5 - Między wojnami 1918-1939, „Auriga”, Warszawa 1982 ISBN 83-221-0191-0
• Nadine Nieszawer: „Peintres juifs de l’Ecole de Paris 1905-1939” Editions Denoël Paris 2000 ISBN 978-220-725142-3